سؤال شعر

هم عاشق این برفم و هم کارای عمو شلبی. اینم یه عاشقانه ی برفی از شل سیلور استاین که خیلی دوسش میدارم:
وقتی در شب راه میرفتم
و در جستجوی پناهگاه گرمی بودم
از کنارم گذشت
گفتم:
(هی نگاه کن! روی مژه هایت دانه های برف ریخته است)
و او گفت:
(این برف نیست
پرهای بالشی است که خدا در آسمان تکانده است...)
وسپس لبهای خندانش را گشود
تا برفی را فوت کند
و ما هر دو خندیدیم
بعد به چشمانش نگاه کردم
و دیدم که چشمانش, گرمترین پناهگاه جهان است...
***
راستی به جمله آخرش رسیدین یه نگا به آواتارم بندازین! خداییش راس نمیگم؟

باید فراموشت کنم چندیست تمرین می کنم
من می توانم ،می شود آرام تلقین می کنم
با عکسهای دیگری تا صبح صحبت می کنم
با آن اتاق خویش را بیهوده تزیین می کنم
سخت است اما می شود در نقش یک عاقل روم
شب نه دعایت می کنم نه صبح نفرین می کنم
حالم نه اصلا خوب نیست تا بعد بهتر می شود
فکری برای این دل تنهای غمگین می کنم
من می پذیرم رفته ای و برنمی گردی همین
خود را برای درک این، صد بار تحسین می کنم
یا می برم ، یا باز هم نقش شکستی تلخ را
در خاطرات تلخ خود با رنج آذین می کنم
کم کم ز یادم می روی این روزگار و رسم اوست
این جمله را با تلخی اش صد بار تضمین می کنم

کوک کن ساعتِ خویش !
اعتباری به خروسِ سحری، نیست دگر
دیر خوابیده و برخاسـتنـش دشـوار است

کوک کن ساعتِ خویش !
شاطری نیست در این شهرِ بزرگ
که سحر برخیزد
شاطران با مددِ آهن و جوشِ شیرین
دیر برمی خیزند

کوک کن ساعتِ خویش !
که سحرگاه کسی
بقچه در زیر بغل،
راهیِ حمّامی نیست
که تو از لِخ لِخِ دمپایی و تک سرفه ی او برخیزی

کوک کن ساعتِ خویش !
رفتگر مُرده و این کوچه دگر
خالی از خِش خِشِ جارویِ شبِ رفتگر است

کوک کن ساعتِ خویش !
ماکیان ها همه مستِ خوابند
شهر هم . . .
خوابِ اینترنتیِ عصرِ اتم می بیند

کوک کن ساعتِ خویش !
که در این شهر، دگر مستی نیست
که تو وقتِ سحر، آنگاه که از میکده برمی گردد
از صدای سخن و زمزمه ی زیرِ لبش برخیزی

کوک کن ساعتِ خویش !
اعتباری به خروسِ سحری نیست دگر
و در این شهر سحرخیزی نیست
و سـحر نـزدیک است ....

دل داده ام بر باد؛ بر هرچه بـــاداباد
مجنون تراز ليلي،شيرين تراز فرهــاد

اي عشق از آتــش اصل و نسب داري
از تـــيره دودي ، ازدودمـــــان بـــــاد

آب ازتوطوفان شد،خاك از تو خاكستر
از بــوي تو آتـش ،در جان بـاد افتـــاد

هرقصربي شيرين،چون بيستون ويران
هركوه بي فرهاد، كاهي به دست بـاد

هفتـــاد پشت ما از نســــل غــم بــودند
ارث پــدر مـا را؛ انــدوه مـــادر زاد

از خـاك ما در باد، بـوي تـو مي آيــــد
تنها تو مي ماني،ما مي رويم از يـــاد

(قيصر امين پور)

دلگیر دلگیرم از او ،از او و آینه هایش
آن خودپسندی که دل را، خون می کند ادعایش

او سر به بالا و مغرور، غافل از اینکه همیشه
مردی علی رغم مردی، افتاده بر دست و پایش

از خیر عشقش گذشتم ،ماندن برایم عذاب است
وقتی که فرقی ندارد ،بود و نبودم برایش

احساس تلخی ندارم ،هر چند وقت وداع است
شاید که شیرین شود عشق ،در آخرین لحظه هایش
(دلگیر-با صدای محسن چاوشی)

آهاي تو كه اين همه دوري از من
اين روزا در حال عبوري از من

آهاي تو كه فكر ميكني سوزوندي
دار و ندارم رو با دوري از من

طاقت نداري ببيني،ميدونم
اين همه طاقت و صبوری از من

ستاره ها ميگن پشيمون شدي
ميخواي بگي كه غرق نوري از من

فكر نكنم بشه با صد تا دريا
اين همه نفرت رو بشوري از من

نميدونم ميخواي با قلب سنگي
دل ببري بازم چجوري از من ؟

(آهاي تو كه اين همه دوري از من-با صدای محسن چاوشی)

در خانه ات هستی و می بینی:
در ژرف اقیانوس آرام
نسل فلان ماهی، _هزاران سال پیش از ما_
نابود گردیده است.

در خانه ات هستی و می خوانی:
نور فلان سیاره، صدها سال نوری
_تا بگذرد از کهکشان ما_
پهنای این هفت آسمان را درنَوَردیده است!

در خانه ات هستی و از این گونه بسیار
هر روز می بینی و می خوانی و می دانی.
اما، نمی دانی
اینک، سه روز است
همسایه ات، تنهای تنها، در اتاقش
از این جهانِ بی ترحم، چشم پوشیده است!
همسایه ی بیمار
همسایه ی تنها
داروی قلبش را
در استکان هم ریخته،
نزدیک لب آورده،
آه، اما ننوشیده است!

آشفتگی هایی گواهی می دهد:
تا باخبر سازد شما را، شمایان را
بسیار کوشیده است.

همسایه ای امروز می گفت:
_البته با افسوس_
_«من، سایه اش را گاه می دیدم
از پشت شیشه،
مثل این که مشت بر دیوار می زد!»
و آن دیگری،
_افسرده_ می افزود:
_«من هم صدایی می شنیدم،
از پشت در،
بی شک،
تنهایی اش را زار می زد!»

(فریدون مشیری)[/size]

عاشق مشوید اگر توانید
تا در غم عاشقی نمانید
هرگز مبرید نام عاشق را
تا دفتر عشق بر نخوانید
آب رخ عاشقان مریزید
تا آب ز چشم خود نرانید
معشوقه وفای کس نجوید
هر چند ز دیده خون چکانید
این است رضای او که اکنون
بر روی زمین یکی نمانید
این است سخن که گفته آمد
گر نیست درست بر نخوانید
این است نصیحت سنایی
عاشق مشوید اگر توانید
(سنایی)

باشد! نه اینگونه که تو تا می کنی ! باشد !
با ما صمیمی نه ! مدارا می کنی ! باشد !
قدری کنارم باش - دردم پرسشی دارد
در پاسخش این پا و آن پا می کنی ! باشد !
طفلک هنوزم خانه بر دوش است و بی سامان
دستی برای عشق بالا می کنی ؟ باشد !
قلب تمام شعرهایم از تپش افتاد
با یک غزل آن را مداوا می کنی ؟ باشد !
گفتی : مداوا نه ! مداوا نه ! غزل هم نه !
باشد ! نه اینگونه که تو تا می کنی ! باشد !

دیدی که سخت نیست تنها بدون من؟
دیدی که صبح میشود شب ها بدون من؟
این نبض زندگی بی وقفه میزند
فرقی نمی کند با من،بدون من
دیروز اگرچه سخت،امروز هم گذشت
چیزی نمیشود فردا بدون من....