انتظارات بزرگ WMA

کشور انگلیس به استثنای جوایز BRIT که در طول چند سال اخیر کوشیده است تا تصویری را که مردم از بی نظمی و آشفتگی این مراسم در ذهن داشتند، اصلاح نماید، میزبانی مراسم جوایز موسیقی دیگری را عهده دار نبوده است. به همین خاطر هنگامیکه اعلام شد که مراسم جوایز جهانی موسیقی در این کشور برگزار خواهد شد، توجه همگان را برانگیخت. توجهات هنگامی بالا گرفت که مشخص شد مهمان ویژه ی این مراسم مایکل جکسون خواهد بود که جایزه ی الماس را دریافت میکند. جایزه ی جهانی که به هنرمندانی اعطا میشود که در طول مدت حرفه شان بیش از یک میلیون قطعه موسیقی به فروش رسانده اند.مایکل در حقیقت باید هفت جایزه ی الماس دریافت میکرد چرا که همان طور که توسط سخنگو و مدیر کل تیمش، ریمون بین اعلام شد، سرپرستان این مراسم فروش رقم نجومی ۷۵۰ میلیون قطعه موسیقی توسط مایکل از زمانی که یازده سال داشته است را تایید کرده اند. روز قبل از مراسم، دفتر ثبت رکوردهای جهانی گینس اعلام کرد که آلبوم تریلر (Thriller) از زمان انتشارش در سال ۱۹۸۲ به تنهایی ۱۰۴ میلیون نسخه فروش کرده است. از دو هفته پیش از آغاز این مراسم، برگزار کنندگان آن بطرز بیشرمانه ای با استفاده از نام مایکل و وعده ی اجرای وی در این مراسم، انتظارات را تا حدی که از کنترل خارج شد، بالا بردند. ارلز کورت (Earls Court) که یکی از بزرگترین استادیومهای انگلستان است، در طی این مراسم کاملا مملو از جمعیت نبود. اما از این هم کم جمعیت تر میشد اگر سرپرستان WMA نام و عکس مایکل را در بالای لیست اینترنتی اجرا کنندگانشان قرار نمیدادند. آنها همچنین در رسانه ها وعده دادند که مایکل بر روی صحنه در اجرای تماشایی از آهنگ تریلر که توسط کویینسی جونز تهیه شده است، شرکت خواهد جست. اما مفهوم و هدف واقعی این خبر چه بود؟ آیا مایکل بر روی صحنه به اجرای این آهنگ خواهد پرداخت؟ تنها؟ همراه با سایرین؟ آیا قرار است یکی دیگر از آهنگهای آلبوم تریلر اجرا گردد و یا فقط خود این آهنگ؟ نقش کویینسی جونز در این میان چه خواهد بود؟ آیا او اجرا را رهبری خواهد کرد و یا هدف از آوردن نام وی تنها یادآوری نقش تهیه کنندگی وی بوده است؟ به اشتباه به طرفداران گفته شده بود که بلیطها از طریق اینترنت یا تلفن به فروش نمیرسند و بسیاری از طرفداران از اینکه مجبور شده بودند بدون آنکه نیازی باشد مدتها در هوای سرد و در صفهای طولانی بلیط منتظر بمانند، عصبانی بودند. اما به امید تماشای اجرای وعده داده شده ی مایکل تحمل میکردند. دو روز قبل از این مراسم هرکس که نام مایکل را در گوگل جستجو میکرد، با ۳۰۰ عنوان خبری در مورد اجرای آهنگ تریلر توسط وی روبرو میشد. بیشتر این خبرها موضع مثبت و یا حداقل بیطرفانه داشتند. مایکل روز یک شنبه وارد لندن شد. چهره ی خندان و طرفداران هجوم آورنده ی وی بازتاب گسترده ای در رسانه ها داشت. خبر بعدی روسای WMA این بود که مایکل ایده ی یک "بازگشت" را در سر میپروراند و نه فقط یک اجرای معمولی را. جنجالها همچنان بالا گرفت و نهایتا به این نتیجه ختم شد که مایکل قصد دارد با اجرا در این مراسم، بازگشت خود را رقم بزند. بنظر میرسید عده ی کمی به فروش ۷۵۰ میلیونی وی توجه داشتند. موضوع مهم، بازگشت او بود. هیچکدام از کارمندان تیم مایکل سعی نکردند با ارتباط برقرار کردن با رسانه ها و با کنترل نمودن انتظارات، کارفرمایشان را محافظت نمایند. گرچه همواره چنین اتفاقاتی به ندرت تاثیری بر موقعیت هنری مایکل داشته است، اما به هر حال رعایت احترام عموم، مهمتر از پاسخ گویی به داستانهای احمقانه ی روزنامه های محلی است. این حقیقت که هیچ کدام از اعضای تیم مایکل سعی نکردند جنجال ایجاد شده در مورد مراسم جوایز جهانی موسیقی را که توسط برگزار کنندگان WMA و رسانه ها ایجاد شده بود، فرو بنشانند، به هیچ عنوان از دید مردم توجیه پذیر نیست. نکته ی آخر در اثبات بی کفایتی برگزار کنندگان مراسم، اتفاقات فرش قرمز در مسیر ورودی استادیوم بد نمای ارلز کورت بود. برگزار کنندگان مراسم روز قبل اعلام کرده بودند که مایکل بر روی فرش قرمز حاضر خواهد شد. به همین دلیل روز بعد اعضای رسانه ها در خارج و داخل استادیوم مستقر شده بودند. اما هیجان دیوانه واری که مایکل با خود به همه جا میکشد، قطعا مانع آن میشد که او همچون تام کروز آزادانه بر روی فرش قرمز قدم بردارد و با طرفدارانش به خوش و بش بپردازد. پس اگر خبر واکنش طرفداران و فریاد اعتراض آنان به نحوه ی ورود مایکل به محل برگزاری مراسم درست باشد، وقوع چنین عمل بی ادبانه ای از سوی طرفداران به هیچ عنوان توجیه پذیر نیست چرا که مایکل با محدودیتهای شدیدی روبرو بوده است. بشتر بنظر میرسد که اعتراض کنندگان، نه طرفدار که شیفتگان فرش قرمز بودند که برای دیدن هرچیزی که از خودشان جالب تر است، گرد هم می آیند. طرفداران برای دیدن بازگشت سلطان در داخل استادیوم انتظار میکشیدند. هنگامیکه مایکل به سالن وارد شد، خبرنگاران توانستند از او بپرسند که آیا او واقعا قرار است اجرا کند؟ برخی پرسیدند که آیا میخواند و برخی دیگر سوال کردند که آیا تصمیم دارد تریلر را به اجرا بگذارد؟ و این مضحک ترین و خفت آمیز ترین بخش این داستان طول و دراز بود. در آخر این خود مایکل بود که مجبور شد ۹۰ دقیقه پیش از حضور یافتن بر روی صحنه برای دریافت جایزه اش به خبرنگاران بگوید که خبر اجرای وی، تنها یک "سو تفاهم" بوده است. اشتباهات اعضای تیم وی به اضافه ی جنجال رسانه ها و وعده وعیدهای بیجای روسای WMA منجر شد به هتک حرمت مشهور ترین انسان روی زمین که اکنون مجبور است خود به تصحیح اخبار نادرست رسانه ها بپردازد. آیا کسی از خودش سوال میکند که چرا اخبار منفی در مورد مایکل حتی پیش از حضور او بر روی صحنه در رسانه مطرح بود؟ اینکه چرا حاضرین در سال هنگامیکه اخبار اینترنتی را از طریق گوشی های خود چک میکردند، عناوین خبری را میدیدند که حضور مایکل را پیش از آنکه اتفاق افتاده باشد، یک شکست و مایه ی ناامیدی می خواند؟ چرا باید حاضران در سالنی در لندن که شاهد دریافت جایزه توسط یک سوپر استار آمریکایی هستند که موقعیتش را به عنوان موفق ترین صحنه گردان تاریخ مستحکم میکند، لحظاتی بعد او را با فریادهای اعتراض خود مواجه سازند؟ آیا دلیلش تنها همان مواردی است که در بالا بدانها اشاره نمودم؟ خوب نه. نکته ی دیگری نیز هست. مایکل پس از دریافت جایزه اش به عنوان اختتامیه ی مراسم به گروه کر حاضر بر روی صحنه پیوست تا قسمتی از آهنگ We Are The World را با آنان بخواند. او با اعضای گروه دست داد و تکه هایی از این آهنگ را خواند. و در لحظه ای میکروفونی که در دست داشت خاموش شد انگار که شیپور خاموشی در ارلز کورت به صدا درآمده باشد. آنقدر عیب و نقص در این مراسم به چشم میخورد که درست نمیتوان تشخیص داد از کجا باید شروع کرد. اول از همه، گروه کر و مایکل با نوار ضبط شده ی این آهنگ، که براحتی در بازار قابل دسترسی است و در سالن در حال پخش بود، همخوانی میکردند. پیش از آنکه مایکل به صحنه وارد شود، صدای باب دیلان به گوش میرسید. این شبیه چیزی است که در کنسرتهای دبیرستان رخ میدهد. چطور مردی که با بزرگترین تهیه کنندگان و مهندسین ضبط موسیقی کار کرده، در چنین وضعی قرار داده شده است؟ و چه کسی مسئول است؟ خاموشی میکروفون مایکل، بهانه ای شد برای رسانه ها که علت آن را جلوگیری از پخش صدای نامطلوب مایکل ادعا کنند. چرا هیچ کس به فکر زمان تعیین شده برای خاموشی میکروفون نبود؟ اما نکته ی حائز اهمیت در مورد این اجرا این بود که مایکل برای دیدار با طرفدارانی که تمام روز به انتظارش ایستاده بودند، وقت گذاشت. او به همراه گروه کر که پشت سرش می آمدند، در طول راهروی صحنه قدم برداشت، کتش را به میان جمعیت مشتاق پرتاب کرد، تعدادی از پلاکاردها را از طرفداران دریافت نمود و به آنها اجازه داد که وی را لمس کنند. هنگامیکه بیانسه جایزه ی الماس را به مایکل اهدا نمود، موقیعت وی به عنوان اسطوره ی قرن محکم تر شد. او گفت که بدون وجود مایکل، هرگز حرفه ی خوانندگی را در پیش نمی گرفته است و بسیاری از اجرا کنندگان در سرتاسر دنیا احساسی مشابه وی دارند. مایکل سخنرانی کوتاه اما شیرینی داشت. او از خانواده و کسانی که حمایتش کرده اند، تشکر کرد. در یاپان، با یک نگاه به او که جایزه ی الماس را در دست گرفته بود، آشکارا میشد تشخیص داد که این جایزه چه میراث عظیمی برای مایکل است و اینکه دستاوردها و موفقیتهای وی تا چه حد برای سایر هنرمندان غیر قابل دست یابی است. او احتمالا آنشب بر روی ابرها سیر میکرد. آنهایی که آنشب برای دیدن یک اجرای استثنایی از مایکل به استادیوم آمده بودند، طرفدار نبودند، آنها فقط عاشقان موسیقی بودند که بمنظور تماشای یک اسطوره در آن محل گرد آمده بودند. هنگامیکه کریس براون سعی کرد پیش از دریافت جایزه توسط مایکل، تریلر را بر روی صحنه بازسازی کند، هیچ کس قابلیت های وی را انکار نمیکرد. اما در عین حال نمیتوانست نا امیدی خود را از دیدن وی در لباس قرمز مخصوص این آهنگ پنهان نماید. آهنگی که توسط مردی به شهرت رسیده بود که اکنون در گوشه های صحنه در لباسی کاملا متفاوت بمنظور دریافت جایزه اش و نه صحنه گردانی ایستاده بود. حتی این نگرانی در بین آنها وجود داشت که مبادا دیگر نتوانند مایکل را در حال اجرا کردن به خوبی کریس براون ببینند. اما این مردمان اشتباه میکنند. در ماهها یا سالهای آتی، مسلما مایکل میتواند آهنگهای بیشتری بسازد و مردم را در استادیومهای مملو از جمعیت سرگرم سازد. تنها اگر بخواهد. چیزی که آنشب نمیخواست. چرا دست اندرکاران این مراسم که بسیار بد تهیه و برگزار شد، چنین توهمی را در بین مردم گسترش دادند که مایکل خود خواهان اجرا کردن بوده است؟ چرا برطرف کردن این توهم بر عهده ی مایکل گذاشته شد؟ چرا افراد تیمش اقدامات لازم را برای محافظت از وی به عنوان یک هنرمند انجام ندادند؟ تا زمانیکه این سوالات پاسخ داده شود، ما باید دل مشغول توانایی مایکل برای غلبه کردن بر مشکلات و موانع سر راهش باشیم. چیزی که برای حاضر شدن بر روی صحنه لازم است. منبع: eMJey / MJJF - Robin Meltzer, London, UK