وقتی لنی کراویتز جای جرمین جکسون را گرفت

در سپتامبر سال ۲۰۰۱ مایکل دو کنسرت را به عنوان جشن سی‌امین سال فعالیت انفرادی‌اش در صنعت سرگرمی، بر روی صحنه‌ی مدیسون اسکوئر گاردن در نیویورک برد. هنرمندان و افرادسرشناس بسیاری در این جشن‌ها به اجرای برنامه پرداختند، از جمله برادران مایکل و یا به عبارتی، گروه سابق جکسون فایو. راجر فریدمن در یادداشتی گفته است که نزدیک بود در این جشن لنی کراویتز - خواننده‌ای که آهنگ مشترک‌اش با مایکل با عنوان Another Day در آلبوم Michael منتشر شد - به جای جرمین جکسون به صحنه برود. جرمین حاضر نبود دستمزدی مشابه با سایرین داشته باشد، ۱.۵۰۰ دلار به اضافه‌ی هزینه‌‌ی پرواز و هتل برای او کافی نبود. فرانک کاسیو، از دوستان مایکل، بنا به درخواست وی به سراغ لنی کراویتز رفت تا در گروه جایگزین جرمین شود. سرانجام جرمین کوتاه آمد و به گروه پیوست.فریدمن از زبان استیسی براون، یکی از دو نویسنده‌ی کتاب Michael Jackson: The Man Behind The Mask که به دلیل گفته‌هایش در مورد مایکل، از شهرت بدی در جامعه‌ی هواداران برخوردار است؛ می‌نویسد: "مایکل تمامی اعضای خانواده، از جمله جرمین و معشوقه‌اش را با هواپیما به نیویورک آورده بود. در هتل دعوای شدیدی میان خانواده در گرفت." راجر فریدمن اشاره می‌کند که رندال سولیوان در کتاب زندگی‌نامه‌ی جدیدی که در مورد مایکل جکسون نوشته، به سراغ این وقایع نرفته است. او می‌گوید: "او خود گفته که کتاب فرانک کاسیو را نخوانده و با استیسی براون نیز حرف نزده است. براون به باب جونز، کارمند قدیمی مایکل جکسون در چاپ کتاب‌اش (The Man Behind The Mask) یاری رسانده بود. جونز این کتاب را پس از آنکه مایکل بعد از سی سال خدمت او را بدون اطلاع قبلی از کار برکنار کرد، نوشته بود." [برای اطلاع بیشتر به انتهای متن رجوع کنید.] فریدمن نوشته است که دیوید جست، دوست مایکل و تهیه کننده‌ی کنسرت مدیسون اسکوئر در بیانیه‌ای در ۲۴ جولای ۲۰۰۱، ضمن اعلام اینکه جرمین در کنسرت اسکوئر حضور نخواهد داشت، برای وی در حرفه‌ی انفرادی‌اش آرزوی موفقیت کرده بود. فریدمن نوشته است که این بیانیه باعث شد تا جرمین به خود بیاید و اجرا در اسکوئر را با همان دستمزد پیشنهادی بپذیرد. فریدمن به مقاله‌ای که در همان زمان توسط ای‌بی‌سی منتشر شده بود، اشاره دارد. این خبرگزاری نوشته بود: "به نظر می‌رسد که جرمین قاطی بازی نشده است. به تازگی بیانیه‌ای با امضای او و برادرش رندی منتشر شد که به گرانی بلیطهای کنسرت اسکوئر خرده می‌گرفت و از مایکل انتقاد می‌کرد که چرا می‌خواهد صحنه را با هنرمندان دیگر قسمت کند." پس از آن در روز جمعه، دیوید جست طی بیانیه‌ای، جرمین را از شرکت در این برنامه معاف کرد. البته در این بیانیه نامی از رندی برده نشده و وضعیت حضور او همچنان نامشخص بود. روز دوشنبه برادر دیگر، مارلون طی بیانیه‌ای اعلام کرد که رندی در کنسرت حضور دارد: "من واقعا برای سوء تفاهمی که برادرم جرمین ایجاد کرده است، عذرخواهی می‌کنم. ما همگی برای جرمین در حرفه‌ی انفرادی‌اش آرزوی موفقیت می‌کنیم." در همین روز سخنگوی دیوید جست اعلام کرد که آقای جست تنها به دنبال استخدام افرادی است که از حضور در این نمایش احساس لذت و شعف می‌کنند. برداشت جست از بیانیه‌ی جرمین جکسون این است که وی براستی مایل به حضور در این کنسرت نیست. جرمین جکسون نخستین بار در سال ۱۹۷۵ گروه برادران‌اش «جکسون فایو» را ترک کرده بود. از آن پس رندی جای او را در گروهی که حالا به «جکسونز» تغییر نام داده بود، گرفت. آخرین همکاری برادران در تور ویکتوری سال ۱۹۸۴ رقم خورد، وقتی که هر شش برادر بار دیگر بر روی صحنه گردهم آمدند و مایکل پیمان بست که این آخرین باری است که با آنها همگام می‌شود. eMJey: باب جونز در کتاب‌اش که پیش از برگزاری دادگاه سال ۲۰۰۵ منتشر شد، ادعا کرده بود که مایکل را در حال سوءاستفاده از کودکان دیده است. او در دادگاه این حرف را انکار کرد. (بیشتر بخوانید). کتاب او بیشتر به عنوان ابزاری برای انتقام گیری از مایکل جکسون فرض شده است. استیسی براون نیز در این کتاب با وی همکاری داشت. باب جونز در جایگاه شهود دادگاه ۲۰۰۵ پذیرفت که استیسی براون از وی خواسته بود تا دروغ‌های هیجان‌انگیزی را به کتاب اضافه کند و براون نیز تصدیق کرد که باب جونز بنابر نیاز مالی چنان ادعایی را علیه مدیر سابق‌اش، مایکل جکسون مطرح کرده بود. استیسی براون یک ماه پس از تبرئه شدن مایکل در دادگاه ۲۰۰۵ نوشته بود که مایکل تا ده سال آینده زنده نخواهد بود: "تعجب می‌کنم که اتفاقی که برای الویس افتاد (مرگ در اثر مصرف مواد مخدر)، هنوز برای مایکل جکسون رخ نداده است. او در آخر کار است. با آن قامت ۱۸۰ سانتی‌متری‌‍اش فقط ۴۰ کیلوگرم وزن دارد، سلامت نیست. فکر نمی‌کنم آدمی باشد که دست به خودکشی بزند، گمان نمی‌کنم اسلحه را به طرف مغز خودش نشانه برود؛ احتمالا روزی بطور تصادفی بر اثر تزریق از بین می‌رود... این غم‌انگیزترین داستان در تاریخ موسیقی پاپ است، و او هنوز نمرده است." براون چند روز پیش از انتشار این مقاله گفته بود که اگر اعضای هیئت منصفه سیاهپوست بودند، مایکل را به زندان می‌انداختند. به عقیده‌ی او مایکل در میان هم نژادان‌اش هیچگونه محبوبیتی نداشت، زیرا آنها را نادیده گرفته بود. که البته این سخن نادرستی است زیرا مایکل یکی از مبارزان تبعیض نژادی علیه سیاهپوستان بود. او با موسیقی خود محدودیت‌های نژادی را برای سیاهپوستان پس از خود از بین برد و البته طبق گفته‌های مستندساز و کارگردان، اسپایک لی که بد۲۵ را ساخته است، همواره از سوی سفیدپوستان به دلیل روشن‌شدن رنگ پوست‌اش به نژادپرستی متهم می‌شد. آنها با این استدلال که مایکل نمی‌خواهد سیاهپوست باشد، ادعا می‌کردند که وی رنگ پوست‌اش را سفید می‌کند. امروزه حقیقت این مسئله در نزد همه افشا شده است. مایکل جکسون رنگ پوست‌اش را بر اثر یک بیماری به نام ویتیلیگو از دست داده بود. منبع: eMJey.com / Showbiz۴۱۱ & ABC News