افتتاح This Is It در ۹۹ کشور جهان

سه شنبه شب لس آنجلس و بسیاری دیگر از شهرهای دنیا همچون نیویورک، لندن، ریودوژانیرو، پکن، سئول، توکیو، تایوان، ژوهانسبورگ، برلین، پاریس و سیدنی پر از شور و حال افتتاح فیلم مایکل جکسون بود.

وقتی در صبح ۲۵ ژوئن مایکل جکسون بر اثر ایست قلبی از دنیا رفت، تنها چند روز با بازگشتی پرشکوه فاصله داشت. اکنون پروسه ی کار بر روی آن بازگشت و ویدئوی تمرینات و رقصهای مایکل در قالب فیلمی که This Is It خوانده میشود، در پیش چشمان مردم دنیا قرار گرفته است.این فیلم بطور همزمان در ۱۵ کشور دنیا اکران شد و البته با فرش قرمز و حضور چهره های مشهور نیز همراه بود. و مقلدان مایکل از پکن تا نیویورک، تا باز شدن درهای سینما، به سرگرم ساختن مردم می پرداختند. شب گذشته در لس آنجلس (اوایل صبح امروز به وقت تهران) بسیاری از چهره های موسیقی، سینما و تلویزیون بر روی فرشی قدم گذاشتند که در مقابل تالاری گشوده شده بود که ماه جولای میزان مراسم یادبود مایکل جکسون بود. گفته شد که در روز ۷ جولای یک میلیارد نفر از مردم دنیا همزمان به تلویزیون یا لپ تاپهای خود چشم دوختند تا شاهد مراسمی باشند که در بزرگداشت سلطان صحنه در سالن استپل سنتر برگزار میشد. در میان مهمانان فرش قرمز می توان کنی اورتگا و تراویس پین، کارگردان و طراح رقص This Is It، لو فریگنو، مربی بدنساز مایکل، فرانک دیلو، مدیر برنامه ی وی، جنیفر لوپز، پائولا ابدل، ویل اسمیت، پاریس هیلتون، نیل پاتریک هریس، کتی پری، آدام لمبرت، جنیفر لاو هیوت، توماس میزرو، وکیل مدافع مایکل در دادگاه سال ۲۰۰۵ و بری گوردی، موسس کمپانی موتون را نام برد. چهار برادر مایکل، جکی، مارلون، تیتو و جرمین نیز حاضر بودند. برادران مایکل گفته اند که پس از تماشای فیلم، وجودشان از عشق و غرور لبریز شده است. جکی میگوید: "دیدن او روی صحنه در حال انجام کارهایش حیرت انگیز است. دیدن او در حال اجرا یک عالم اشک به چشمان من که آنجا نشسته بودم و به پرده نگاه میکردم آورد. زیرا بسیار زیاد دوستش میدارم. به خاطر همین است که همیشه این را در جیبم دارم. این یک یادگاری کوچک از اوست. (یک جاکلیدی به شکل یک دستکش سفید از جیبش بیرون میاورد). فیلم به من آرامش داد. روح او را درونم حس کردم و باعث شد احساس خوبی پیدا کنم." مردمی که برای تماشای اولین اکران فیلم آمده بودند، همانهایی بودند که اواخر ماه گذشته سه روز و سه شب در اطراف محل فروش بلیط چادر زده بودند. جانی کان که با همسر و دو پسرش برای تماشای فیلم آمده بود، میگوید انتظار دارد فیلمی شاد و غمگین ببیند: "ما یک اسطوره را از دست داده ایم."

در اولین روز اکران، سینمای رگال در نیویورک این فیلم را در ۱۴ سالنش نمایش میدهد و البته بلیط های هر ۱۴ پرده، از مدتها پیش تماما فروش رفته اند. سخنگوی گروه سرگرمی رگال میگوید: "امشب انرژی و هیجان سالن های سینما، خارق العاده خواهد بود." دربانان این سینما نیز در احترام به مایکل، دستکش سفید پوشیده بودند.

فیلم This Is It در سینماهای دنیا با تشویق های مداوم مردم طی مدت نمایش روبرو شد. با هر چرخش یا حرکت مایکل، فریاد تماشاچیان به هوا میرفت. گویی در یک کنسرت بودند. وقتی مایکل به راحتی حرکات خود را به اجرا میگذاشت، صدای حیرت زده ی جمع شنیده میشد. جسیکا چایلدز ۲۱ ساله که از تماشای فیلم در لس آنجلس بازگشته است می گوید: "او بهتر از وقتی ۳۰ ساله بود، به نظر میرسد. صدایش عالی بود." اکران این فیلم در سرتاسر جهانی طی روزهای سه شنبه و چهار شنبه، آمیخته به اشک و شادی بود.

در لس آنجلس در تالار نوکیا مجاور با استپل سنتر - جایی که تمرینات مایکل برای کنسرتهایش برگزار میشد - کنی اورتگا روی صحنه آمد تا نمایش فیلم را چنین اعلام کند: "آخرین مستند مقدس از رهبر و دوست ما" کیسی گاش ۲۴ ساله میگوید که فیلم: "تاثیر گذار بود، بسیار خوب ساخته شده بود. زیبا بود. داستان مایکل را بیان میکرد. واقعا باعث میشد احساس کنید که او را می شناختید. این آخرین اجرای او بود." دیوید مونتالو که در نیویورک فیلم را دیده است، میگوید: "من از دیدن اجرای دوباره ی او بسیار خوشم آمد. انگار دوباره مایکل را می دیدیم، برای آخرین بار. به خاطر همین فرصت خوبی بود که با او وداع کنیم." این فیلم نشان میدهد که کنسرت های بازگشت مایکل به صحنه تا چه حد استادانه می بودند و چه زحمت ها که برایشان کشیده نشده بود. یکی از صحنه های فیلم نشان میدهد که مایکل چگونه در نظر داشت درون یک عنکبوت مکانیکی غول پیکر بر روی صحنه وارد شود. مریلین موریسون در نیویورک میگوید: "فیلم فوق العاده بود. این کنسرتی است که هرگز نمی بینیم. دیدن حرکات اصیل او، فقط تماشای او در حین انجام این کارها واقعا محشر است." برخورد منتقدان با این فیلم همگی مثبت بوده است. مت سورجل از فلوریدا تایمز در مرورش، آن را "کنسرت - فیلمی پرمایه، و به طرزی حیرت انگیز سرگرم کننده" خوانده است و کرک هانی کات از هالیوود رپورتر مینویسد: "بنظر میرسد دنیا یک کنسرت تمام عیار را از دست داده است."

نکاسا مامبای مودی از آسوشیتدپرس چنین قلم میزند که: "اجراهای حیرت آور جکسون در این فیلم ربطی به جادوی دوربین ندارد، جادو از خود اوست." یو اس ای تودی نوشته است که این فیلم: "به یادمان می اندازد که اوایل تابستان امسال، دنیا یک نابغه را از دست داد." ملانی هیلمن، تهیه کننده ی تلویزیونی که در افتتاح فیلم در لس آنجلس حضور بهم رسانده بود، گفته است که: " فیلم نشان میدهد که مایکل عادت داشته طوری تمرین کند که روی صحنه ۱۱۰% بازدهی داشته باشد. باور نکردنی بود. شما می توانید آن را احساس کنید. حین تماشای این فیلم با خود میگوید «وای!». مردم گریه می کردند، دست میزدند و تشویق میکردند، فریاد میکشیدند، شادی میکردند. در فیلم مایکل جکسون بسیار سرحال و بسیار سالم است. همان مایکل جکسون جوان و قدیمی بود. من واقعا غافلگیر شدم که او تا چه حد خلاق، سلامت و حرکاتش آهنگین است." فیلم از همین الان با تماشای دوباره و دوباره ی مخاطبان روبرو شده است. یکی از آنها که تازه از سالن سینمای شهر لس آنجلس بیرون آمده و عازم یک سینمای دیگر است، می گوید: "من بلیط دارم به همین خاطر گفتم برویم دوباره تماشایش کنیم. محشر بود. من عاشقش شدم. فکر میکردم فیلم غمگینی باشد اما اصلا اینطور نبود." پیش از افتتاح فیلم در لس آنجلس، کنی اورتگا همانطور که بر روی فرش قرمز با رقصندگان، مهمانان از جمله پائولا ابدل دیدار میکرد، به گریه افتاد. ابدل پس از اتمام فیلم گفت: "زیبا بود. ناراحت کننده بود. این فیلم شما را به او، به عنوان یک انسان نزدیکتر میکند."

این مراسم بزرگترین رویداد سینمایی برای یک فیلم موزیکال بود. This Is It طی روزهای سه شنبه و چهارشنبه در ۹۹ کشور جهان اکران میشود اما تا اواخر هفته، این تعداد به ۱۱۰ کشور افزایش خواهد یافت. نا کایونگه، حسابدار ۳۴ ساله ی اهل سئول - کره ی جنوبی در میان گریه هایش می گوید: "من تمام شب از دلهره و اضطراب به خودم می پیچیدم. مایکل جکسون قهرمان من در زندگی است. و من نمی توانم برای دیدن آخرین صحنه های مایکل صبر کنم." میشا گابریل یکی از رقصندگان مایکل می گوید: "این فیلم یک نگاه صادق و دست نخورده بر پروسه ی تولید کنسرت ها است. گاهی فکر میکنم مایکل دوست نداشت مردم این چیزها را پیش از آنکه تکمیل شوند، ببینند. اما خوب این چیزی است که فیلم را زیبا کرده است." نیک باس یکی دیگر از رقصندگان میگوید: "در این فیلم مایکل، کمالش را کامل تر میکند." مایکل بردن، کارگردان موسیقی و دستیار تهیه کننده ی کارگردان فیلم، کنی اورتگا، گفته است: "ساختن این فیلم تلخ و شیرین بود. اما مایکل خوشحال بود و دنیا پیروزی مایکل را خواهد دید. میدانم که خودش از این فیلم خوشش می آمد. کنی اورتگا و من، مایکل را در تک تک صحنه های فیلم در نظر داشتیم. ما طی سه یا چهار ماه آخر عمرش، هر روز با او بودیم. بنابراین می دانیم که او از کاری که ما کردیم خوشش می آمد."

LCD های نسب شده در اطراف، آنچه در سینماهای اروپا، آفریقا، آسیا و آمریکای جنوبی میگذشت را همزمان نشان میداد. بساط دست فروشی تیشرت ها و سایر اقلام مربوط به مایکل نیز بر پا بود و آهنگ های مایکل از بلندگوها پخش میشد. در پکن، دسته ای از رقصندگان که به شکل و شمایل سلطان پاپ درآمده بودند، در مقابل صدها نفر از مردم جیغ کشانی که منتظر باز شدن درها ورودی سینما بودند، شلوارهایشان را چنگ میزدند و مونواک می رقصیدند. زاهو مین، یک طرفدار دو آتشه ی ۶۰ ساله ی چینی میگوید موسیقی جکسون مملو از نیروی زندگی است. "من بسیار زیاد عاشق رقص مونواکش هستم." اورتگا میگوید این فیلم فرصتی است برای تماشای مایکل به عنوان یک معمار خلاق و یک مغز متفکر. فرانک دیلو، مدیر برنامه ی مایکل در آخرین پروژه اش، مزه می ریزد که: "او خوشحال است. شما می توانید او را حس کنید که به اطراف می پرد و چرخ میزند و همین حالا دارد از آن بالا به پایین نگاه میکند و ریسه میرود." فیلم مایکل را به عنوان یک نمایش دهنده، یک استاد که به افرادش تعلیم میدهد و یک سفیر حسن نیت به تصویر میکشد. در انتهای فیلم، جکسون و افرادش دست یکدیگر را میگیرند و او کلمات امید بخشی را بر زبان میاورد. "این یک سفر ماجراجویانه ی عظیم است. ما می خواهیم طوری که هرگز اتفاق نیافتاده است، انجام شود. ما باید عشق را به دنیا بازگردانیم." منبع: eMJey / AFP / LA Times / AP