The Song: Blood On The Dance Floor ( آهنگ : خون روی زمین رقص )

دقیقا. به نظم من هم خود متن اصلی اهنگ هم یه جوری مبهمه. به نظرم این اهنگ داره داستان یه رابطه رو بازگو میکنه. که در نگاه اول خوب به نظر میرسه اما در اخر به سود طرف مقابل و ضرر تموم میشه. یه جورایی مثل اهنگ دنجرس. به نظر میرسه که اون دختری که مایکل داره ازش میگه شخصیت پیچیده و خیلی خوبی نداره اما در ظاهر و نگاه اول خیلی عالی به نظر میاد.

To escape the world I’ve got to enjoy that simple dance
برای فرار از این دنیا باید از این رقص ساده لذت میبردم
And it seemed that everything was on my side
و اون زمان به نظر می رسید همه چیز طرف من بود
(Blood on my side)
خون در طرفم بود

She seemed sincere like it was love and true romance
اون طوری بی ریا به نظر می اومد که انگار عشق و علاقه ئ واقعی در کار بود
And now she’s out to get me
و حالا او برای بدست آوردن من بیرون اومده
But I just can’t take it
اما من نمیتونم تحملش کنم
Just can’t break it
فقط نمی تونم متوقفش کنم
به نظرم معنی این مثل علاقه ی بین 2 نفر و خوب و بد بودن اون ها ساده نیست. ممکنه داره مسئله ای رو داره بیان میکنه که از اتفاقاتی که توی زندگی مایکل رخ داده داره سرچشمه میگیره. نقشی که شاید افرادی مثل لیزا ماری یا دبی رو که همون زمان با مایکل بوده رو بیان میکنه. شاید منظور مایکل این بوده که اونا فقط برای سواستفاده اومدن. و شایدم نه. شاید هم مسئله ای که مایکل سعی در گفتن اون داشته پیچیده تر از این حرفا بوده

ممنونم یاسمن جان . همین چند مورد ایده نشون میده ایهام چقدر زیاده !
البته شما خیلی به منظور مایکل نزدیک شدی .

یه احتمال دیگه هم میتونه باشه و اون اینکه در حقیقت هیچ منظور خیلی خاصی نداشته جز کار گرفتن مخ مخاطب! البته قبول دارم احتمالش کمه ، اما چندان غیر ممکن نیست. آخه اول اینکه میدونیم مایکل عاشق درگیر کردن بود. دوم اینکه اونطور که من تا به الان متوجه شدم ما فن ها چون از پیچیدگی مایک مطلع هستیم و این تو ذهنمون ملکه شده ، پروژه های اون رو (حالا آهنگ یا هرچی دیگش) از اونی که بوده پیچش رو خیلی بیشتر میپیچونیم!
گمون کنم اگه مایک از بعضی تحلیل های عجیب و خلاقانه ی کاراش توسط فن هاش باخبر بشه خودشم حیرون تو کف میمونه و میگه بچه ها منم بازی!

شاپرک جان مایکل با همین نوع ایهام ها ذهن مخاطب رو به بازی می گیره . حرفت درسته . اما مایکل همیشه از آهنگ های شماره 1 البوم های خودش منظور خاصی رو بیان کرده . من باور نمی کنم این آهنگ به سادگی شماره 1 این آلبوم گذاشته شده و حتی اسمش روی آلبوم .

درسته. این اهنگ هم هرچقدر ساده به نظر برسه متن پیچیده ای داره. به احتمال زیاد درمورد یکی از اتفاقات مهم توی زندگی مایکله

چه کسی این " چهره " را از مایکل ساخت ؟[/size]

نگاهی به نقدهای آلبوم Blood On The Dance Floor



آنها قطعا می فهمند و می دانند .



آلبوم Blood On The Dance Floor در 20 می 1997 منتشر شد . با 8 آهنگ ریمیکس از آلبوم HIStory و 5 آهنگ جدید . مایکل ریمیکس ها را دوست نداشت اما به او گفته شد " بچه ها " ریمیکس را دوست دارند .

با این حال مایکل 5 آهنگ جدید را که خلاقانه بودند را نیز برای آلبوم ساخت .


آلبوم HIStory بازخورد خوبی میان منتقدان و رسانه ها نداشت ، شاید به این دلیل که تیغ شمشیر آلبوم درست به سوی آنها بود . اما فروش آلبوم روی هم رفته به مبلغ خوبی رسید ، هر چند تنها 3 میلیون کپی - تا سال 97 - در ایالات متحده فروخت و باقی فروش 25 میلیونی خود را بیرون از مرزهای امریکا به دست آورد .

این فروش در حالی صورت گرفت که اپیک برای تبلیغات آلبوم 30 میلیون دلار هزینه کرده بود و حتما با چند برابر آن را انتظار داشت . آیا این شکستی برای اپیک بود ؟

اما زمانی که اپیک در حال سردرگمی برای هزینه ای بود که باید برای آلبوم جدید خرج می کرد و منتقدان در حال حساب کردن این مبالغ بودند ؛ مایکل آن سوی آب ها در حال برگزاری تور خود بود . هر چقدر هم که آلبوم HIStory کم فروخته بود و هر چقدر هم که مایکل به هر دلیلی از روزهای افتخار خود سقوط کرده بود ؛ هنوز هم مردم برای دیدن او می آمدند و کسی نمی توانست از اشتیاق و یا کنجکاوی خود برای " دیدن " مایکل خودداری کند تا تور HIStory باز هم رکورد تورهای پیش از خود را پشت سر بگذارد و این جمعیت می توانست پاسخی به آنان باشد که مایکل را صحنه گردانی تنها برای دهه 80 می دانستند و تمام شده ؟ آنها هنوز نام مایکل را صدا می زدند ، هنوز برایش دست هایشان را بالا می بردند ، هنوز عکس هایش را برافراشته می کردند و هنوز " هنر " او را می خواستند .

اما میکس HIStory از دید منتقدان چطور بود ؟

اگر در سال 97 می توانستم به محض انتشار آن نقدی برایش بنویسم ؛ آن را همچنان در ادامه ئ شگفتی های مایکل می خواندم ، و باور نکردنی مانند همیشه . از پرحرارت ترین آهنگ رقصی که در دهه 90 عرضه شده بود تا بیت های شکننده Morphine و ریتم نوآورانه Superfly Sister و آهنگ های دوقلوی Ghosts و Is It Scary با ترانه های ماورائی و گوتیک و تریلری دیگر ! اما منتقدان نظر دیگری دارند !

یکی از نقدها - با ذکر کردن آنکه HIStory یک فروش نا امیدکننده داشت و یک شکست بزرگ محسوب می شود - 5 آهنگ جدید را به طرز شرمسارانه ای ضعیف ، خسته ، قابل پیش بینی و بی روح و زندگی می داند . و البته مایکل را متعلق به این دهه نمی داند و بهتر می داند مایکل راه قبلی خود را ادامه دهد یا دیگر آهنگ جدیدی نسازد و به فروش آلبوم های پیشین بسنده کند .« اما آقای جکسون پرخاشگرانه جهالت خود را به رخ می کشد تا نشان دهد بیشتر از این نمی تواند ضرباهنگ و ملودی خوب بسازد ! و این واقعا برای " یکی " از بهترین موسیقی دان های دهه 70 و 80 دردناک است ! »

نقد بعدی که متعلق به NYTimes است ، این آلبوم را کم جذابیت ترین آلبوم مایکل معرفی می کند . آلبوم را پر از تاثر و درد می داند . و به درستی متوجه می شود که درد همیشگی مایکل شادی جهان است .
«با توجه به حال و هوای تیره آقای جکسون ، موسیقی او عصبانی تر و آزرده تر شده است . مثل آنکه ضرباهنگ ها مانند خرد شدن ورقه های فلزی هستند و سینتیسایزر مانند صدای هیس مانندی است که انگار از تنظیم کردن گاز می آید . این سبک Industrial Funk است . و نوآوری های بسیار زیادی نسبت به آهنگ های ریمیکس - در 5 آهنگ جدید - وجود دارد .
با آن همه جادوهای استودیویی ، این واقعا ناامید کننده است که شگفتی های دهه 80 جوری توسعه داده شوند که تصنیف های با ارزش را به آهنگ های کلاب تبدیل کند . با رپ های ضعیف ، صدای محو خواننده اصلی ، و درام و بیت های خسته کننده ، به خصوص زمانی که آقای جکسون خلاق به قلمروی جدیدی وارد شده است . »

اما نقدی هم در باب موفقیت تجاری این آلبوم .

« یک بار به عنوان بت یک نسل کامل معرفی شد ، و حالا مایکل جکسون خودش رو در موقعیت پرمخاطره ای یافته است که به نظر" تنها " روی استیج ایستاده است ، حداقل در ایالات متحده !
آلبوم در 4 هفته تنها 92،000 کپی در ایالات متحده فروخته است در حالی که حتی نسبت به آلبوم HIStory - با در نظر گرفتن موفق نبودن آن - که در همین مدت 104،000 کپی در ایالات متحده فروخت نیز یک شکست محسوب می شود . این آلبوم که ابتدا در رتبه ئ 24 جدول بود بعد از 4 هفته به رتبه ئ 92 رسید . اپیک انکار میکند که برای این البوم خیلی کمتر از آلبوم قبلی سرمایه گذاری شده است و اذعان می کند که پشت آلبوم است و هنوز مایکل را یکی از سوپراستارهای خود می داند که با او هم مانند بقیه رفتار می کند . اما لازم به توضیح نیست که تمرکز آنها به آن سوی آب ها است ، جایی که آقای جکسون بسیار بیشتر از ایالات متحده محبوب است . اپیک همچنان انکار می کند که از ایالات متحده نا امید شده و بیان می کند هدف ما بین المللی است و این آلبوم (HIStory) بین المللی موفق بوده است .
به واقع هم با وجود عملکرد ضعیف Blood On The Dance Floor در ایالات متحدده ، این آلبوم عملکرد درخشانی در آن سوی آب ها داشته است . در بریتانیا و فرانسه و اسپانیا شماره 1 شده است . طبق گزارش بیلبورد اپیک اعلام کرده است که این آلبوم 250،000 کپی در بریتانیا و 445،000 کپی در آلمان فروخته است . برخی اپیک را به خاطر فروش کم در ایلالات متحده سرزنش می کنند . »
" اما نبود اعتماد به نفس در آلبوم مشهود است "
«نبود اعتماد در آلبوم تعبیری است از نبود اعتماد به نفس در هنرمند . این روشن است که روزنامه های زرد در سال های اخیر مشکل روابطی برای آقای جکسون به وجود آورده اند . ادعایی که مبنا بر کودک ازاری او شد ، همراه با ازدواج نا موفق او با لیزا مری پریسلی ، و ازدواج شگفت انگیزتازه او با یک پرستار ، دبی رو ، همه موجب سقوط او از افتخار شده است ، متخصصان این صنعت اینطور می گویند . »



گاهی اوقات فکر کردن به کاری که رسانه ها با مایکل انجام دادند - نه تنها روزنامه های زرد آن طور که این منتقد نیویورک تایمز می گوید ، بلکه تمام رسانه های کوچک و بزرگ - باعث می شود تصور کنم که آنها به عظمت و زیبایی موسیقی مایکل واقف نبودند و ارزش هنر را درک نمی کردند و دردشان از همین نفهمیدن است اما خیلی زود متوجه می شوم که این یک تصور خلاف است . « آنها قطعا می فهمند و می دانند . » و گاهی پنهان کردن این نشانه ها نیز سخت است تا جایی که مجبور به اقرار می شوند . اما چرا این کارو با مایکل کردند ؟ چون هر کس یک محدوده ای داره و نباید از محدوده ئ خودش جلوتر بره و بزرگتر بشه ؟ اگر رفت محکوم به سقوطه ؟ این اهمیتی نداره که اون چه زحماتی برای هنر کشیده ؟
چه سوالی ! معلومه که اهمیتی نداره ! ما می تونیم توی خونه راحت خودمون بشینیم و در حال لذت بردن از گوش دادن به موسیقی مایکل نقدی تیز برایش بنویسیم و همه مقصود همین بوده است .


اما بر می گردم به نقد دوم .

«در بیشتر آهنگ ها (آهنگ های آلبوم Blood On The Dance Floor ) ، آقای جکسون مانند مرد فیلم نما به نظر می رسد که فریاد می زند که یک انسان است .
البته ، افکار عمومی آرزو می کند که بتواند قبول کند آقای جکسون یک انسان است .
اما واقعا او یک انسان مانند "دیگران " است ؟ " Am I scary for you? " . اقای جکسون این را در آهنگ ''Is It Scary'' می پرسد . بیشتر شبیه راکر هیولایی مرلین منسون به نظر می رسد تا اعجوبه موتاون که خودش می باشد . " If you want to see eccentric oddities " او ادامه می دهد " 'I'll be grotesque before your eyes " .

در آهنگ " Thriler " 15 سال پیش ، آقای جکسون نقش یک راوی را بازی می کند که یک هیولا را که از صفحه ئ سینما به زندگی واقعی آمده توصیف می کند . در " Blood On The Dance Floor " آقای جکسون با این هیولا رو به رو می شود ، که به خودش تبدیل شده است . یا حداقل این تصویری است که از خودش در انعکاس آینه ئ چشم مردم می بیند . »

حالا سوال این است که چه کسی این چهره را از مایکل ساخت ؟

چه کسانی مایکل را با مرد فیلم نما مقایسه کردند و او را آدم فضایی دانستند ؟
بدون اغراق مایکل حتی نیمی از چیزی که آنها ساخته بودند نیست .
از دیگران حقیقتا انتظاری نیست زمانی که ما خودمان - که ادعای هوا+دار بودنش را داریم ، او را با شایعاتش قضاوت می کنیم .

آیا انصافا بیشتر این گناه بر گردن مایکل است ؟ ما نیستیم که همراه با رسانه ها برای او داستان های کوچک و بزرگ می سازیم و او را به چیزی که دوست داریم منسوب می کنیم و از چیزی که نمی پسندیم مبرا ؟ ما خودمان به شایعات دامن نمی زنیم و فضا را به تخیلات آغشته نمی کنیم ؟ چرا جرات مواجهه با حقیقت را نداریم ، مایکل چیزی که ما ساخته ایم و ما می خواهیم نیست . مایکل نه اسباب بازی برای بازی ماست و نه لگویی است که هر روز آن را یک مدل بچینیم و سرگرم شویم و از سردرگمی دیگران لذت ببریم .