لنی کراویتز: مایکل جکسون بزرگترین در تمام دوران

لنی کراویتز (Lenny Kravitz) چند شب پیش در گفتکو با پیرس مورگان از سی‌ان‌ان به صحبت در مورد مایکل جکسون پرداخت. پیرس مورگان: مهمترین نقطه‌ی عطف حرفه‌ی شما کجا بود؟ لنی کراویتز: کار با مایکل جکسون. با هنرمندان بزرگ زیادی کار کرده‌ام اما مایکل یک چیز دیگر بود. پیرس مورگان: از چه جهت؟ لنی کراویتز: واقعیت این است که اگر در شش سالگی پدرم مرا همراه خود به مدیسون اسکوئر گاردن نبرده بود تا اجرای جکسون فایو (گروه مایکل و برادرانش) را ببینم، هم اکنون اینجا نبودم. آن روز زندگی من برای همیشه دگرگون شد. می‌دانید، از آن روز به بعد، دنیا برای من عوض شد. موسیقی آنها، استعدادشان، آن تجربه‌ی شگرف مرا از خود بیخود کرد. و بعد زمانی رسید که من در استودیو در کنار مایکل کار کنم. آهنگی نوشته بودم و او آنجا ایستاده بود و به من می‌گفت که می‌خواهد این آهنگ را دقیقا همانگونه که من می‌خواهم اجرا کند. پس اگر چیزی نبود که من می‌خواهم، کار را متوقف کنم. ما یک هفته در استودیو با هم بودیم. باور کردنی نیست. پیرس مورگان: او چگونه مردی بود؟ لنی کراویتز: در ابتدا باید بگویم که او موجود زیبایی بود. بی‌نهایت حرفه‌ای، یک کمالگرا. این همه سال در این صنعت کار کرده بود و هنوز همان شور و شوق روزهای نخست را داشت. آخر چطور ممکن است تمام روز و شب را کار کنید و روز بعد به استودیو بازگردید و باز هم تمام روز و شب را با همان اشتیاق کار کنید. هیچ چیز در وجود او تغییر نکرده بود. او یک پدر نمونه بود. با فرزندانش رفتاری عالی داشت. من با بچه‌ها نیز وقت گذراندم. همه با هم در استودیو بودیم. پدر بسیار خوبی بود. چقدر هم بامزه بود. واقعا بامزه بود. پیرس مورگان: حس شوخ طبعی بالایی داشت. لنی کراویتز: اصلا تمام مدت داشتیم می‌خندیدیم. تازه باید بگویم بیش از آنچه که فکر می‌کنید، اشتها داشت. پیرس مورگان: جدی؟ پس انرژی زیادی برای سوزاندن داشت؟ برای رقصیدن. لنی کراویتز: بله. پیرس مورگان: استعداد شگرف‌اش... بزرگتر از او ندیده‌ام. لنی کراویتز: من که می‌گویم بزرگترین تمام دوران. پیرس مورگان: هنگامیکه خبر مرگش را شنیدید چه احساسی به شما دست داد؟ برخی از افرادی که او را می‌شناختند دچار حسی دوگانه شدند. برای مثال می‌گویند این مرگ نتیجه‌ی غیر قابل اجتناب شیوه‌ی زندگی او و البته برای شخصی چون مایکل جکسون بود. من نمی‌دانم باید چه برداشتی داشت اما فکر می‌کنم شاید هرگز نمی‌خواست پیر شود و شاید این برایش یک کابوس بود. لنی کراویتز: چیزی که گفتید جالب است. من مصاحبه‌ی شما با جین فوندا را نیز تماشا کردم. او نیز در همین مورد چیزهایی گفته بود (بخوانید). مرگش مرا ویران کرد. میخکوب شدم. در اسکاتلند برنامه داشتم. به پشت صحنه آمده بودم تا نفسی تازه کنم و به صحنه بازگردم. سپس این خبر به من داده شد و در آن شرایط ملزم بودم که به روی صحنه بروم. این... این... نمی‌شود گفت چقدر دشوار بود. من لحظه شماری می‌کردم که تور او در لندن (This Is It) آغاز شود. وای! ۵۰ شب نمایش. کار کمی نبود. پیرس مورگان: فکر می‌کنید میراث او ابدی خواهد بود؟ قدیمی‌ترها می‌گویند که سمی دیویس جونیور بت زمان آنها بود. در زمان ما چه؟ مایکل جکسون بهترین بود؟ لنی کراویتز: معلوم است. مایکل قابل قیاس نیست. پیرس مورگان: بزرگترین نابغه‌؟ لنی کراویتز: بله. پیرس مورگان: در تمام دوران؟ بزرگتر از همه؟ لنی کراویتز: بله، به طور قطع. مردم، مایکل و حرفه‌ی‌ انفرادی‌اش که مبهوت کننده است را می‌شناسند. اما من چیز بیشتری می‌دانم. وقتی او بچه بود با بت‌های بزرگسال آن زمان که آرتا فرانکلین و جیمز براون بودند برابری می‌کرد. با همان نبوغ و اشتیاق آنان یا هر خواننده‌ی بزرگ دیگری می‌خواند. منبع: eMJey.com / CNN