مصاحبه با طرفداران مایکل جکسون

خبرنگار روزنامه ی بریتانیایی Times برای تهیه ی گزارشی که در زیر می خوانید، به طرفداران مایکل پیوست. مارک، یک عکاس بیست و چند ساله اهل ولز، یکی از ۲۰۰ نفری است که بیرون هتل لنسبرو، محل اقامت مایکل در لندن ایستاده اند. او را در حالی که به پنجره های بسته ی اتاق مایکل خیره شده است، می بینم. همراه با هم به انتظار جکسون می ایستیم. مارک یک دستکش سفید به دست کرده است. تی شرت او ۲۰ سال عمر کرده و عکس مایکل جکسون آن دوران را بر رویش دارد. او در دستش یک عروسک پینوکیوی ۶۰ سانتی متری دارد که از چوب و پارچه ساخته شده است. این هدیه ای است برای مایکل جکسون. مارک میگوید ساختنش ۱۰ سال طول کشیده است، شاید کمتر شاید بیشتر.

هیچ هنرمند دیگری در دنیا به اندازه ی مایکل جکسون مورد حمایت طرفدارانش نیست. برای یک شب طرفدار زده ی سرد و بارانی خودم را آماده میکنم. اینجا (بیرون هتل) جشن و سرور برپاست. لئو کنیگ ۲۷ ساله تایید میکند که برخی از طرفداران دو آتشه، کمی وسواسی و کمی ترسناک اند. "من در مدرسه به خاطر علاقه ام به مایکل باید خیلی حرفها را تحمل کنم. امروز هم در سر کار وقتی گفتم که قصد دارم به کنسرت اش بروم، چنین وضعی پیش آمد. اما به ازای هر یک نفری که از من می پرسد چرا می خواهم به کنسرت او بروم، پنج نفر پنهانی می پرسند که چطور می توانند بلیط تهیه کنند. واقعا در دهه ی ۸۰ کمبودش جایی حس نمیشد. اما من تا دهه ی ۹۰ آن چنان علاقه ی زیادی به موسیقی اش پیدا نکردم. من آهنگ Will You Be There از آلبوم Dangerous را شنیدم و هنگ کردم. عاشق و شیدا شدم. ببینید مایکل یک فرد معمولی نیست. اگر کاملا عادی و مثل بقیه بود، نمی توانست چنین موسیقی ای بسازد. هنرمندان عادی هم داریم مثل بروس اسپرینگستین. البته قصد توهین به بروس اسپرینگستین را ندارم." او در پاسخ به سوالم در مورد مشکلات مالی و شایعات و اتهامات مایکل و حادثه ای که در سال ۲۰۰۲ در برلین رخ داد (طی آن مایکل پسر ۶ ماهه اش را برای نشان دادن به طرفداران چند ثانیه از پنجره ی هتل بیرون آورد)، می گوید: "بیرون آوردن بچه کار اشتباهی بود. می دانم کار خطرناکی به نظر میرسد. بعضی ها ممکن است بگویند «پس تکلیف این نکات منفی چه میشود؟» اما موسیقی اصل موضوع است. رویهم رفته، من موسیقی هنرمندان رپ را نیز دوست دارم اما از کارهای بدی که انجام میدهند چشم پوشی نمی کنم. موضوع جکسون یک چیز دیگری است و برای من اهمیت دارد. اتهامات کودک آزاری؟ خوب او که تبرئه شد. روزنامه های جنجالی همه اش به دنبال به راه انداختن شایعات ننگین هستند. من نمی گویم او یک قدیس است اما آن چیز بدی که آنها می گویند نیست." الیور دانیلز، جکسون را در سه قاره دیده و در دادگاه مایکل در سانتا باربارا نیز حضور داشته و حتی در موقعیت هایی برای مایکل به عنوان ادای احترام به او، برنامه اجرا کرده است. الیور خود را یک سوپر طرفدار معرفی میکند اما می گوید کارهای عجیب غریبی از او سر نمی زند. او یکی از طرفداران خوش شانس یا شاید هم سمجی بود که بالاخره موفق شد مایکل را در پشت پنجره ی اتاقش در هتل لنسبرو تماشا کند که برای آنها که زیر باران ایستاده بودند دست تکان میداد. "هاله ای که او را احاطه کرده، وقتی در حضورش باشید، بسیار منقلب کننده و سهمگین است. اگر او فقط در همان حالی که ایستاده، سرش را برگرداند، یک حالت غیر قابل باور به شما دست می دهد. چه برسد به اینکه مونواک برقصد یا چیزی بخواند. او خالص ترین انسانی است که می توانید ببینید. او زیبا ترین انسان دنیاست." گفته های مشابهی از سایر طرفداران نیز می شنوم. دانیل می گوید "مردم علاقه دارند به ما برچسب روانی بودن بزنند. زندگی و مشغله ی ما به این آدم ها هیچ ربطی ندارد. ما کار می کنیم، زندگی خودمان را داریم."

او در جواب سوالم در مورد عقیده ی اطرافیانش نسبت به خودش، جواب میدهد: "پدر و مادرم واقعا از من حمایت می کنند. آنها می گویند هر فردی که یک موضوعی دارد که برایش جوش و خروش به خرج دهد، آدم خوش شانسی است. تا وقتی که چیز مثبت و خوبی باشد، از آن حمایت می کنند." البته والدین او هم از دوران جکسون فایو، طرفدار مایکل هستند. دانیل در وب سایت شخصی اش، تاثیری که جکسون بر زندگی اش گذارده را چنین توصیف میکند: "به یاد می آوردم وقتی ۷ ساله بودم با حالتی جدی به مادرم گفتم «مامان، میشه به آفریقا بریم و به همه ی آدم های فقیر و بچه های گرسنه کمک کنیم؟» من کاملا جدی بودم. این فقط یک نمونه ی کوچک از تاثیری است که این مرد از سن ۷ سالگی بر روی من گذاشته است." دو سال بعد وقتی اولین اتهامات آزار جنسی کودکان مطرح شد، وفاداری دانیل در بوته ی آزمایش قرار گرفت. "یادم می آید در زمین بازی خیلی از مایکل حمایت می کردم. بسیاری من را اذیت می کردند. من آنقدر به او باور داشتم و او آنقدر بخشی از وجودم شده بود که در قلبم حس میکردم که او بیگناه است. یکی از بچه ها زیاده روی کرد و من هم دندانش را خورد کردم. من خشن نیستم ولی بعضی وقتها آدم جوش می آورد." بیرون تالار O۲ بسیاری از طرفداران مخفی، برای بلیط ها صف کشیده اند. جولی سالیوان یکی از آنهاست. او می توانست به جای آنکه شب را در فضایی باز به صبح برساند، در خانه ی راحت خود بخوابد. سالیوان هم سن مایکل جکسون است و از ۹ سالگی طرفدارش بوده است. "دوستانمان می گویند ما کاملا دیوانه ایم. اما افراد بسیار زیادی اینجا هستند و به نظر میرسد شب خوبی اینجا داشته باشیم. او واقعا یک صحنه گردان باور نکردنی است. من بزرگ شدن او را دیده ام. رشد و پیشرفت او را از ابتدا دیده ام. من از آن دسته طرفدارانی نیستم که دور دنیا دنبالش بروم اما حالا که اینجاست و این آخرین تور اوست. من حتما برای دیدنش می آیم. من او را در دوران Thriller در دهه ی ۸۰ دیده ام. شاید به خوبی آن موقع ها اجرا نکند، اما چه کسی اهمیت میدهد." او در ابتدا منظور من را که می پرسم آیا طرفدار بودن در دهه ی ۹۰ سخت تر از دهه ی ۸۰ بود، اشتباه متوجه میشود: "در دهه ی ۸۰ آسان تر بود. صف ها مثل الان نبود." سالیوان سپس متوجه میشود که منظورم دادگاه جکسون است. "او گناهکار شناخته نشد. فکر می کنم او یک کودک در بدن یک مرد است. من موسیقی اش را دوست دارم. اگر فکر میکردم گناهکار است، الان اینجا نبودم." منبع: eMJey / Times Online