تماشای زنده ی اولین مونواک دنیا چه حسی داشت؟

اجرای تاریخ ساز آهنگ «بیلی جین» (Billie Jean) از آلبوم «تریلر» (Thriller) در ۲۵ مارس سال ۱۹۸۳، یکی از اسطوره ای ترین لحظات تاریخ موسیقی است. تماشای فیلم ضبط شده ی این اجرا شگفتی آور است اما نشستن در بین تماشاچیان و تماشای زنده ی آن چه حسی داشته است؟ استیون ایوری (Steven Ivory) در این مقاله، از خاطره ی تماشای اجرای زنده ی مایکل جکسون در جشن ۲۵ امین سال تاسیس موتان میگوید: در عصر روز ۲۵ ماه مارس ۱۹۸۳، من با یک دست لباس رسمی بد قواره در تالار پاسادنا حاضر شدم تا از مراسم ویژه ی بیست و پنجمین سال موتان برای شبکه ی NBC فیلم تهیه کنم. [به گفته ی مایکل، شش دوربین به طور همزمان از زوایای مختلف صحنه، در حال فیلمبرداری از اجرای او بودند.] صدای مایکل هنگام اجرا با حرکات لبش انطباق کامل داشت و حتی با توجه به تبحر او در خواندن حین رقصیدن، باز هم عجیب می نمود. چیزی که دوربین های فیلمبرداری از ضبطش باز ماندند، اتفاقاتی بود که در بین تماشاچیان در حال شکل گیری بود: آشوبی دیوانه وار چیزی که اکنون عادی بنظر میرسد، آن زمان سحر آمیز و افسون کننده جلوه میکرد. ما پیشتر، هرگز مایکل جکسون را به این شکل ندیده بودیم. حتی برای برادرانش که پس از یک اجرای دست جمعی، در گوشه های مخفی صحنه در حال تماشای او بودند، تازگی داشت. گفته میشود که مایکل روز قبل از مراسم، کار بر روی حرکات رقصش را به اتمام رسانده بود. اگر شما یکی از طرفداران جکسون بودید، از اینکه او بازگشته بود، خوشحال میشدید. اگر شما یکی از طرفداران جکسون و سیاه پوست بودید، در غروری موسیقایی غوطه ور میشدید. چیزی که از موسیقی محض فراتر رفت و قاطعانه و بی درنگ جزئی از تاریخ آمریکا شد. اجرای پنج دقیقه ای مایکل بر روی صحنه، به طریقی سبب ارتقای نژاد سیاه پوستان شد. پس از آنکه جکسون صحنه را ترک کرد، برنامه باید اندکی متوقف میشد تا همه آرامش خود را باز یابند و مردهای تماشاچی کراواتهای خود را میزان کنند و زنها نیز کلاه گیسهای خود را تنظیم نمایند. مثل آن بود که جکسون یک بمب در آن محل منفجر کرده بود. صحنه را ترک گفت و ما را به حال خود رها کرد تا بحثهای داغ و پر حرارتی بینمان در گیرد. صدایی عبوس و گرفته از بلندگو چنین گفت: "خانم ها و آقایان، لطفا بنشینید. برنامه هنوز تمام نشده است. ما اجراهای بیشتری داریم." اجرا؟ ما یک مراسم تاجگذاری را تماشا کرده بودیم. طولی نکشید که دستور داده شده به اجرا درآمد و ما در نهایت ادب به تماشای ادامه ی برنامه نشستیم اما تمام حواس جمعی مان در پی جکسون بود. مایکل در بدو خروج از صحنه گفته بود که از اجرای خودش مایوس شده بود. او میخواست مدتی بی حرکت بر روی پنجه های کفشش بایستد. او این کار را انجام نداد اما تالار هم دیگر قدرت هضم چیزی بیش از آن را نداشت. جمعیت از دیدن دوباره ی او در مهمانی پس از پایان مراسم، جنون زده شدند. محافظان جکسون حصاری بین او و مجموعه ای هیجان زده متشکل از تشویق کنندگان، هنرمندان طراز اول، عالی رتبگان و سایر افرادی بودند که به طرفش هجوم می آوردند. انگار نه انگار که آنها خود اسطوره بودند. انگار نه انگار که آنها با موسیقی خود زمانی این مرد را تحت تاثیر قرار داده و به او الهام بخشیده بودند. آشوب شد. تمام کاری که محافظان جکسون توانستند انجام دهند، این بود که او را به داخل اتومیبل لیموزینش که در خیابان پارک شده بود، هل دهند. ما باید برای پخش این اجرا از تلویزیون، هفته ها صبر میکردیم. آیا اجرای جکسون تنها قسمتی از برنامه بود که مورد تحسین و توجه قرار گرفت؟ بله، حتی برای خود خانواده ی جکسون. ربی جکسون (خواهر مایکل) به من گفت که آنها مانند هر تماشاچی دیگری در سرتاسر آمریکا، این شو را از تلویزیون ضبط کردند. روز بعد، دوستان، صحنه گردانان و افراد عالی رتبه و هنرمندان والا مقام که پذیرفته بودند در اثر این اجرا، دنیا کج شده است، شروع کردند به تلفن زدن، فرستادن گل و تلگرافهای ستایش آمیز. ربی میگوید: "مردم سرتاسر روز به هیونهارست (خانه ی خانواده ی جکسون در انسینو) می آمدند. انگار که یک نفر ازدواج کرده یا فرزندی به دنیا آمده بود. ما فیلم ضبط شده را هر روز بارها و بارها نمایش دادیم تا اینکه بالاخره خراب شد و از بین رفت." روز پس از پخش مراسم بیست و پنجمین سال موتان از تلویزیون، انقلابی درگرفت و غوغایی بر پا شد. آلبوم تریلر در آمریکا هفته ای نیم میلیون نسخه به فروش میرساند. آلبوم تنها در لس آنجلس بیش از یک میلیون نسخه فروش کرد. سالها بعد کویینسی جونز به من گفت که فروش بالای آلبوم موجب هراس او شده بود: "در ابتدا دعا میکردم که آلبوم به فروش رود، و بعد میخواستم که فروشش را متوقف کند. بیش از حد فروش میکرد. نگران بودم که مبادا تمام فعالیتهای حرفه ایم را تحت الشعاع قرار دهد و تنها چیزی شود که مردم به یاد بسپارند." جونز گفت به همین خاطر او دچار بهم ریختگی عصبی شد و هنگامیکه جکسون و بروس سوئدین کار بر روی آلبوم «بد» (BAD) را شروع کردند، او در نواحی گرمسیری در حال استراحت و التیام یافتن بود. با رعایت احترام نسبت به کویینسی، باید بگویم که من از چنین آشفتگی عصبی ای لذت میبردم. مردم راجع به بازگشت مایکل جکسون حرف میزنند. او برای چه بازگردد؟ بازگشتن ها برای فنا پذیر هاست. شما بعد از مایکل جکسون شدن، نیازی به بازگشت ندارید. مایکل جکسون همیشه هست. او سبک جهانی و جلوه ی موسیقایی خاص خودش است. بازگردد و چه کند؟ او تمامش را انجام داده است. مایکل جکسون متعلق به تریلر، برای ابد در تاریخ حک شده است. او دقیقا مایکل جکسون است. منبع: eMJey / EURweb