در روز چهارم مرداد مايکل جکسون ميزبان يک مهمانی سخاوتمندانه در منزل شخصيش، Neverland، بود. در اين مراسم که به مناسبت تولد 74 سالگی پدرش، Joe Jackson، برگزار شده بود نمايندگانی از چند رسانه نيز دعوت شده بودند که EUR (Electronic Urban Report) نيز در آن ميان بود. در زير خبری را که آنها منتشر کرده اند به طور کامل می خوانيد:
"ما بالاخره توانستيم اين فرصت را بيابيم تا سفره رنگين MiJac را ببينيم."
(6 مرداد 1381) اين شنبه داغترين بليطها اختصاص داشتند به مراسم ساليانه "معجزه شب نيمه تابستانMagic Johnson" در Santa Monica و ديگری مراسمی در مزرعه بزرگ Neverland مايکل جکسون در خارج Santa Barbara. ما نمی توانستيم به هر دو برنامه برويم، اما از آنجايی که تا حالا Neverland را نديده بوديم تصميم گرفتيم که نود دقيقه ماشين سواری را به همراه Angel Howansky روزنامه نگار را انتخاب کنيم. يک روز در مورد اين سفر جداگانه برايتان می نويسيم، اما به قول معروف، اين خودش يک داستان ديگری هست. به هر حال بايد از مايکل دفاع کنيم: Neverland جدا آخرشه. ما آرزو می کرديم در آنجا زندگی می کرديم! داريم از موضوع اصلی دور می شويم. برنامه ای که گفتيم در Neverland برگزار شد به مناسبت جشن تولد 74 سالگی پدر، Joe Jackson بود. اين روزها بزرگ خانواده واقعا خوب به نظر می رسد وهنوز هم در حرکاتش شور و نشاط ديده می شود. ما از او پرسيديم که راز اين نشاط چيست. او جواب داد: "من شبها ساعت نه می خوابم و صبحها ساعت پنج از خواب بيدار می شوم وهر روز سه يا چهار مايل پياده روی می کنم. همه اش همينه." خوب، با اين برنامه روزانه ديوانه وار به اين زوديها نمی توانيم خودمان را با اين تاکتيک وفق دهيم. به شما گفتيم که در اين مراسم بيش از هزار نفر حضور داشتند؟ از Joe پرسيديم که آيا او هيچوقت جشن تولدی به اين بزرگی داشته است. او به ما گفت: "نه دقيقا به اين بزرگی. تولد دو سال پيشم در همينجا با نصف اين تعداد برگزار شد." در ميان مهمانان معروف ما Eddie Griffin، Robert Townsend، بازيکن جديد L.A. Laker، Karl Malone، MC Hammer و Jermaine Dupri و Ralph Johnson از EW&F را ديديم. بله، ما Jackie، Jermaine، Janet و Tito (که چند آهنگ Blues خواند... و او هم صدايش خيلی خوب است) را هم ديديم، اما مايکلی در کار نبود. از هر که پرسيديم گفت که او مطمئنا همانجا در خانه اصلی است. يک کم بهش فکر کنيد، ما Bubbles را هم نديديم. به خشکی شانس!