در ساحل رودخانه ي پيدرا نشستم و گريستم ( مقدمه ) _ پائلو كوئيلو
من براي عشقي رنج ميكشم كه ارزش اين رنج را ندارد،
ما رنج ميكشيم چون گمان ميكنيم كه بيشر از آنچه بدست آورده ايم، ايثار كرده ايم.
از متن اصلي :
خوشبختي گاه يك توفيق است ولي در بيشتر موارد يك پيروزيست. لحظه ي جادويي كمك ميكند تا ما تغيير كنيم.
مارا برميآنگيزد تا به جست و جوي روياهايمان برويم. بي شك زنج خواهيم كشيد و لحظات دشواري را خواهيم گذراند اما اينها همه گذرا هستند و اثري به جا نخواهند گذاشت.
بيچاره كسي كه از خطر كردن ميترسد. او هرگز سر خورده نميشود، نا اميد نميشود، مانند كسي كه به دنبال تحقق روياهايش زندگي ميكند رنج نخواهد كشيد اما هنگامي كه به گذشته نگاه ميكند قلبش به او خواهد گفت: با معجزه ها كه در مسير تو بود چه كردي ؟
با استعدادهايت ؟ آنها را درون چاهي عميق به خاك سپردي چون ميترسيدي كه از دستشان بدهي......
She works so hard, just to make her way
For a man who just don’t appreciate
