اينم يك نوشته ي كوتاه
اميدوارم خوشتون بياد...
روزگاری بسیار دور پسرکی را می شناختم. پسرکی آزاد, پسرکی شاد .
پسرکی بسیار آشنا و زیبا
از گردش روزگار شاد بود و همچون باد به هر جا روان, آن پسر بدون منت دوست می داشت بدون نیاز به پاسخ, دوستت دارم را بر زبان می آورد بدون فکر کردن به صرف داشتن یا نداشتن عشق می ورزید .
آن پسرک کم کم بزرگ شد, زیبا تر از قبل گشت بسیاری چیزها را آموخت و تجربه کرد اما به هر حال همچنان آن کودک را در خود حفظ کرده است, کودکی که به او آموخت عشق بورز, به دیگران کمک کن, هرگز دروغی بر زبان نیاور, ظلم نکن و برای بحبود مکانی که در آن زندگی می کنی بکوش؛ ان کودک همواره با او خواهد بود .
روزهای بسیاری سپری شد و پسرک عشق را لمس کرد با تمام وجودش آتشی که جان و روحش را فرا گرفته بود دوست میداشت؛ با خود می اندیشید که دیگر چیزی فراتر از این عشق وجود ندارد, روزها می گذشتند و پسرک افریدگار را به خاطر نمایاندن حقیقی عشق به او, ستایش می کرد.
در آن روزگار زندگی پسرک هم زیبا و هم غم انگیز شده بود؛ بسیاری چیزها بود که قادر به درک کردن آنها نبود, زمانی که در خیابان قدم می زد و به مردم نگاه می کرد و اندوه سر تا پایش را فرا می گرفت.
از زمانی که عشق حقیقی را لمس کرده بود هر چه که در آن عشق می بود را حس میکرد,از درختان و کوه ها و رودها و حیوانات و آسمان گرفته تا ستاره ها, در تمامی آنها عشق را حس می کرد اما وقتی به مردم می نگریست چیزی دیگر را حس می کرد که باعث اندوهش می شد .
اما حال زمانی بسیار گذشته است, پسرک با قلبی شکسته به تنهایی در زندگی پرسه می زند, به دنبال جواب می گردد؛
نمی تواند باور کند که چرا عشق با او این کار را کرد؟ گاهی با خود می اندیشد که شاید عشقی که لمس کرد باز هم حقیقی نبوده است باز هم فراتر از این وجود دارد و همیشه در اشتباه بوده است. اما باز نیروی عشق او را از چنین افکاری بـــــاز می دارد؛ و به او می گوید عشق را پراکنده کن هر چند باز ترا بازی دهند, عشق را پراکنده کن هر چند باز هم درک نشوی, عشق را پراکنده کن هر چند بگویند عشق مزخرف است .
She works so hard, just to make her way
For a man who just don’t appreciate
