Don't Be Messin' 'Round، یکی از چندین آهنگ منتشر نشده از آلبوم Bad، دورنمایی از روند کار و تهیه‌ی آثار مایکل جکسون را بدست می‌دهد.

از روزی که مایکل جکسون در استودیوی وستلیک (Westlake) در لس آنجلس سرگرم آخرین ریزه‌کاری‌های Bad، آلبوم کلاسیک سال ۱۹۸۷ خود بود، ۲۵ سال می‌گذرد.

امروز، وقتی سونی بار دیگر نخستین تک‌آهنگ از آن آلبوم یعنی I Can't Just Stop Loving You را بر روی قفسه‌های والمارت عرضه کند، دموی شنیده نشده‌ای از آن دوران سرانجام مخاطب خویش را خواهد یافت.

آهنگ همراه (B-side) این دیسک، یک دموی ریتمیک و اعتیادآور با نام Don't Be Messin' 'Round است که تصویری از فضای کاری خلاقانه و زیاده روی بی حد و حصر جکسون در مقام یک ترانه نویس را در برابر ما قرار می‌دهد.

جکسون عادت داشت که برای هر یک آلبوم جدیدش، چندین و چند آهنگ تازه بسازد، این به ویژه در زمان ساخت آلبوم Bad، یکی از پربارترین دوران عمر کاری‌اش به اوج رسید. در نتیجه‌ی آهنگ‌های بسیاری که ساخته بود، حتی این فکر به سرش خطور کرد که آلبومی با سه دیسک (triple-disc) عرضه کند. پس بی‌جهت نیست که پاییز امسال، کمپانی سونی میوزیک و بنیاد جکسون، آلبومی از منتشر نشده‌های دوران Bad را وارد بازار می‌کنند.

گرچه هنوز فهرست نهایی آهنگ‌ها تعیین نشده است و قرار نیست دست کم تا ۱۸ سپتامبر رو شود، اما بیش از ۲۰ دموی شنیده نشده از آن دوران برای قرار گرفتن در این آلبوم دستچین شده‌اند. در بین این قطعه‌ها تعدادی گوهر گرانبها که هرگز نامشان حتی به گوش دوآتشه‌ترین هواخواهان جکسون نیز نرسیده است، وجود دارند.

گروهی متشکل از همکاران و دستیاران جکسون در کنار سرپرستان بنیاد، جان دوئلپ (John Doelp) معاون اول کمپانی سونی، تهیه کننده ال کوئگلیری (Al Quaglieri) که در سال ۲۰۰۴ سرپرست مجموعه‌ی عالی مایکل جکسون: The Ultimate Collection بود و در آخر مهندس ضبط مت فورجر (Matt Forger همکار سابق مایکل) گنجه‌ی آهنگ‌های مایکل را در پی قطعه‌هایی که برای اضافه شدن به مجموعه‌ی «بد۲۵» مناسب باشند زیر و رو کردند. میعار انتخاب ساده و عبارت بود از اینکه آهنگ مورد نظر بایستی در دوران آلبوم بد (۷-۱۹۸۵) ساخته، و تا حدی پرداخته شده باشد که بتوان آن را یک آهنگ تکمیل شده به حساب آورد.

بنیاد مایکل جکسون و سونی لگسی (legacy - شرکت حق نشر سونی میوزیک) این بار بر خلاف رویه‌ای که برای آلبوم جنجالی «MICHAEL» در سال ۲۰۱۰ در پیش گرفته بودند، دست به آثار مایکل نزده‌ و آنها را خام و تغییر نیافته وارد بازار می‌کنند. به همین جهت این ترک‌ها گرچه کمتر پرداخت شده، اما قابل اعتمادتر، اصلی‌تر و نزدیکترند به آنچه که از مایکل برجای مانده است.

همانند مستند تحسین شده‌ی سال ۲۰۰۹، «دیس ایز ایت» (This Is It)، هدف آلبوم اخیر نیز بیان عناصر وجودی هنرمند است. این آلبوم شنونده را به استودیویی که در آن مایکل جکسون سرگرم کار بر روی نخستین آلبومش از زمان انتشار پرفروش‌ترین اثر تاریخ (Thriller) است، می‌برد.

Don't Be Messin این انتظار را به خویی برآورده می‌سازد. در این آهنگ می‌شنویم که جکسون چگونه روش کار را مشخص می‌کند، سازهای مختلف را از حنجره‌اش به صدا درمی‌آورد، نقشه‌ی راه را برای واژه‌ها و کوبش ضرباهنگ ترسیم می‌کند و باقی ترانه‌ی هنوز ساخته نشده‌ی آهنگ را بداهه می‌خواند.

مت فورجر، مهندس ضبط صوت و دوست و همکار دیرینه‌ی جکسون می‌گوید: "یکی از نیت‌های اساسی ما این است که نشان دهیم این آثار در دست ساخت بودند، می‌خواستیم پرده‌ها را کنار بزنیم و مایکل را در محیط کاری‌ طبیعی‌اش مشاهده کنیم، ببینیم که او چگونه کارگردانی می‌کند، چه حس شوخی دارد، چقدر بر کارش متمرکز است."

محصول نهایی در اینجا به عمد ناتمام و خودانگیخته است.

فورجر می‌گوید: "در آهنگ لذتی که از کار می‌برد را می‌شنوید. روح و احساس او در این اثر جاریست. او می‌دانست که نیاز نیست دموی آهنگ یک چیز کامل باشد، پس سخت نمی‌گرفت، بداهه نوازی می‌کرد، می‌خواند، با دهان و انگشتان‌اش صدا تولید می‌کرد یا کف می‌زد. در این آهنگ شعف او را که ناشی از کار است، می‌شنوید و حس می‌کنید که از کارش لذت می‌برد."

جکسون Don't Be Messin را ابتدا در زمان ساخت آلبوم تریلر با همکاری مهندس برنت اوریل (Brent Averill) نوشته و ضبط کرده بود. در این زمان او بر روی ایده‌های بسیاری کار می‌کرد، از جمله دموهای پی.وای.تی و بیلی جین.

در آهنگ Don't Be Messin او پیانو می‌نوازد و مت فورجر می‌گوید که توانایی‌اش در این کار از آن حدی که به مردم اجازه‌ی دیدنش را می‌داد، بیشتر بود. او همچنین تهیه، تنظیم و رهبری آلات موسیقی از جمله ‍پیانوی جاناتان مکسی در بخش بریج (bridge) و گیتار دیوید ویلیامز را برعهده داشت.

سرانجام از آنجا که Don't Be Messin تکمیل نشده و آهنگ‌های پرقدرت دیگری برای آلبوم تریلر در دست بود، جکسون تصمیم گرفت تا این قطعه را ذخیره نگاه دارد و برای آلبوم بعدی از آن استفاده کند.

فورجر می‌گوید: "این شیوه‌ی کار مایکل بود، او به آهنگ اجازه می‌داد تا در زمان مناسب خودش به ثمر بنشیند. گاهی آهنگ تکمیل نشده بود و یا با آلبوم جور درنمی‌آمد، پس ذخیره میشد تا بعدها او در زمانی معین آن را دوباره به جریان بیاندازد."

Don't Be Messin یکبار دیگر در سال ۱۹۸۶ طی نخستین مراحل ساخت آلبوم Bad بیرون کشیده شد. جکسون در ابتدا با کمک مهندس ضبط مت فورجر و بیل بوترل (Bill Bottrell) در داخل لابراتوار - نام مستعار استودیوی ضبط تعمیر شده‌ی جکسون در خانه‌اش، هیونهارست - بر روی آن کار کرد. به رسم معمول آهنگ‌های ریتمیک جکسون، این آهنگ در ابتدا طولانی و حدودا ۸ دقیقه بود.

فورجر می‌گوید: "مایکل دوست دارد آهنگ طولانی باشد، زیرا می‌خواهد با آن برقصد، که مسئله‌ی مهمی است، وقتی مایکل احساس کند که آهنگی او را به رقص وامی‌دارد، معنی‌اش این است که مقصود را در چنگ دارد."

اما ریتم‌های به‌ رقص آورنده‌ی جکسون از این حیث که فاقد عناصر تکرار شونده و قابل پیش بینی موسیقی‌های رقصی بود و به جای آن از ضرباهنگ‌های عجیب و غافلگیر کننده بهره می‌برد، غیر معمول بود.

فورجر می‌گوید: "برخی از ورسیون‌های Don't Be Messin بسیار جالب و دلچسبند زیرا هریک در بخش‌هایی از خود دارای تفاوت‌هایی با ورسیون‌های دیگر هستند. طولانی بودن آنها ملال آور نیست زیرا عناصر آهنگ برایتان خوشایند خواهد بود و شنیدن ریتم شما را راضی می‌کند."

کوتاه کردن آهنگ برای جکسون کاری بی‌رحمانه بود، به خصوص اگر آن بخش، مقدمه یا موخره‌ی آهنگ بود. جکسون سعی کرد که مدت زمان آهنگ‌های آلبوم‌های تریلر و بد را تا ۴ یا ۵ دقیقه کاهش دهد و به همین دلیل Don't Be Messin از نو میکس شد.

جکسون تا سال ۱۹۸۶ به کار بر روی این آهنگ در استودیوی خانگی‌اش و استودیوی وستلیک ادامه داد اما وقتی کویینسی جونز (تهیه کننده‌ی تریلر و بد) از راه رسید، کارِ جدی آغاز شد و Don't Be Messin باز از قافله جا ماند.

مایکل برای آلبومهای دنجروس و هیستوری باز هم به سراغ این آهنگ رفت، آوایش را تازه کرد و عنصرهای جدیدی بدان افزود. روشن است که به این آهنگ علاقه داشت. اما سرانجام خانه‌ای برایش نیافت.

ورسیونی که توسط مت فورجر میکس شده است، همانی است که مایکل در سال ۱۹۸۶ برای آخرین بار بر رویش کار کرده بود. فورجر عقیده دارد که این ورسیون، ناب‌ترین و از نظر احساسی راضی‌کننده‌ترین ورسیون موجود از این آهنگ است.

"این ورسیون نشان دهنده‌ی خواست مایکل در آن زمان است و به صراحت می‌توان صدای مایکل را شنید که می‌گوید «این باید همینگونه باشد.»"

دموی سال ۱۹۸۶ یک آهنگ بدیع نیست. آوازها قدرتی نسبی دارند، ترانه ناتمام است و آهنگ حتی نزدیک به آن چیزی نیست که از دست جکسون و کویینسی جونز بیرون می‌آمد. با این حال یک تکه‌ی ناب از فهرست رو به رشد اوت‌تیک‌-های (حذف شده) دوران Bad است. (فهرست همچنین شامل قطعاتی است چون: Streetwalker,Fly Away,Cheater)

فورجر می‌گوید: "این آهنگ یک چنگک (hook) ملودیکِ محکم و جاذب است و حس ریتمیک آن با تاکید بیشتر (سنکپ - syncope) به شیوه‌ی دلپذیری عمل می‌کند."

[منظور از هوک بخش تاثیرگذاری از موسیقی است که می‌تواند یک شاه بیت، ورس، کرس یا بند برگردان و تکرار شونده‌‌ی اثر باشد / اصطلاح سنکپ در موسیقی زمانی به کار می‌رود که ضرب ضعیفتر با تاکید بیشتری اجرا می‌شود. ]

بروس سوئدین (Bruce Swedien)، مهندس ضبط افسانه‌ای در مصاحبه‌ای در سال ۲۰۰۹ از این آهنگ به عنوان یکی از قطعات برگزیده‌اش از میان آثار منتشر نشده‌ی جکسون یاد کرد. او گفته است:

"حقیقتا زیبا است. وای خدای من، هرگز چیزی مانند این نشنیده‌ام."

مانند بیشتر آثار جکسون، این یکی را نیز که تلفیقی است از موسیقی لاتین، جاز و پاپ؛ نمی‌توان به سهولت در یک سبک خاص گنجاند. این آهنگ با ریتم بوسا نوای (Bossa Nova نوعی جاز برزیلی) ملایم‌اش و لایه‌هایی از چنگک‌های درهم تنیده (برای به دام انداختن حواس شنیداری مخاطب)، به سادگی در ذهنْ حک و حس تمایل به رقص را در بدن بیدار می‌کند. در عین حال وقتی به دفعات پیاپی به آن گوش فرا دهید، با سنکپ‌های پیشرفته و تنظیم ریتمی پیچیده از شما پذیرایی می‌کند. جکسون یک بار گفت: "موسیقی مانند قالیچه است، لایه‌های مختلفی دارد، از زیر و رو بافته می‌شود. و اگر به لایه‌های آن دقت کنید، آن را بهتر خواهید فهمید."

برای فورجر کار بر روی این آهنگ یادآور روزهای ساده‌تری از حرفه‌ی متلاطم جکسون بوده است:

"تمامی احساسات قدیمی آن روزگار را در من زنده کرد. مایکل فرد بی‌نهایت شادی بود. او می‌خواست دنیا را به چالش بکشد و موسیقی عالی و بی‌نظیری بسازد."

هدف فورجر از زنده کردن این ترک چه بود؟

"برای اینکه به آن رسمیت ببخشم، آهنگی که مایکل از شنیدن‌اش لذت می‌برد و به ساخت‌اش افتخار می‌کرد. این آهنگ افسون و انرژی او را در خود دارد. اگر مردم حق این آهنگ را ادا کنند و از شنیدن‌اش به وجد بیایند، احساس فوق‌العاده‌ای به من دست خواهد داد. تمام آنچه که می‌خواهم اینست که مردم از این آهنگ به واسطه‌ی همان چیزی که هست لذت ببرند."

منبع: eMJey.com / The Atlantic