- ارسال ها: 2908
- تشکرهای دریافت شده: 1357
سؤال نماد های موسیقی
16 فوریه 2014 21:55 - 17 فوریه 2014 11:01 #33532
توسط FeanoR
این آلبوم رو ببخشید این تایپیک رو چند روزه میخوام بزنم اما هر روز به یک بهانه ای نمیشه، یکیش مثلا اینه که فیلتر شکنه خودش بعضی سایتها رو دلبخواهی فیلتر میکنه 
من اینجا کسایی رو معرفی میکنم که بهشون علاقه دارم یا حداقل از یکسری کارهاشون خوشم میاد پس اگه دیدین جای بعضی ها خالیه معنی ش این نیست که اونا خوب نیستن(شاید هم عالی باشن.) اما خب من خوشم نیومده ازشون، به جاش شما میتونین بیاین خودتون اونا رو معرفی کنین یا سوال کنین یا بحث کنین، هر کاری دلتون میخواد بکنین.
خواستین معرفی کنین، لطفا از ویکی پدیا یا وبسایت های دیگه کپی نکنین، بیاین از زبون خودتون بنویسین و مهم هم این نیست که بقیه در مورد اون(ها) چی فکر میکنن، مهم اینه که شما چی فکر میکنین و شما چرا از اون(ها) خوشتون میاد، به زبون خودتون بنویسین.
من بعضی از اینها رو(فقط بعضی هاشون رو) کیفیت Flac بعضی وقتها بالاتر هم دارم اگه خواستین همینجا پست بدین که کدوم آهنگ یا کدوم آلبوم یا کدوم خواننده(بند) سعی میکنم بذارم. میگم کدوماشون رو دارم.
من نظر کارشناسی نمیدم چون اصلا چیزی در مورد موسیقی نمیدونم حتی یک دونه چیز کوچیک، پس بیشتر نظر شخصیم رو میگم.
من اینجا کسایی رو معرفی میکنم که بهشون علاقه دارم یا حداقل از یکسری کارهاشون خوشم میاد پس اگه دیدین جای بعضی ها خالیه معنی ش این نیست که اونا خوب نیستن(شاید هم عالی باشن.) اما خب من خوشم نیومده ازشون، به جاش شما میتونین بیاین خودتون اونا رو معرفی کنین یا سوال کنین یا بحث کنین، هر کاری دلتون میخواد بکنین.
خواستین معرفی کنین، لطفا از ویکی پدیا یا وبسایت های دیگه کپی نکنین، بیاین از زبون خودتون بنویسین و مهم هم این نیست که بقیه در مورد اون(ها) چی فکر میکنن، مهم اینه که شما چی فکر میکنین و شما چرا از اون(ها) خوشتون میاد، به زبون خودتون بنویسین.
من بعضی از اینها رو(فقط بعضی هاشون رو) کیفیت Flac بعضی وقتها بالاتر هم دارم اگه خواستین همینجا پست بدین که کدوم آهنگ یا کدوم آلبوم یا کدوم خواننده(بند) سعی میکنم بذارم. میگم کدوماشون رو دارم.
من نظر کارشناسی نمیدم چون اصلا چیزی در مورد موسیقی نمیدونم حتی یک دونه چیز کوچیک، پس بیشتر نظر شخصیم رو میگم.
لطفاً ورود یا ايجاد حساب كاربری برای پیوستن به بحث.
17 فوریه 2014 12:13 - 17 فوریه 2014 16:58 #33534
توسط FeanoR
الویس پریسلی، کسی که همه چیز با اون شروع میشه، میگن اولین آدم روی زمین بوده که از یک سیاره دیگه اومده، صدایی به یک... نه نمیتونم اینطوری ادامه بدم فراموشش کنین 
موسیقی مدرن با الویس شروع میشه، تقریبا... قبل الویس خیلی ها بودن، خیلی هاشون هم معروف بودن برای مثال Frank Sinatra که خیلی هم مشهور بوده اما بیشتر Jazz بودن، من خودم عاشق این سبکم اما باعث الهام خیلی ها نمیشد و هیچکدومشون یک نوع سبکی توی صداشون و موسیقی شون نداشتن که مارک خودشون باشه یعنی تا شنیدی بگی این فلانیه با اینحال خیلی خوب بودن... بخاطر فیلم های موزیکال دهه 30 و 40، موزیک های تند تر داشت شکل میگرفت اما بازم همون سبک موزیک بود تا اینکه دهه 50 اومد و افرادی مثل Carl Perkins و Little Richard و صد البته Elvis Presley اومدن و بیشتر از صد البته افرادی مثل Chuck Berry و Van Morrison و Ray Charles و خیلی های دیگه هم بودن...
اما کسی که بیشترین تاثیر رو در پایه گذاری Rock&Roll داشت، الویس پریسلی بود.
الویس اون مارک رو داشت، مارک خودش روی موسیقی، حتی اونهایی که کاور میکرد مثل Blue Suede Shoes که از Carl Perkins هست یا Tutti Frutti که ماله Little Richard بود.
الویس پایه های اولیه راک رو هم گذاشت و حتی فکر کنم خودش هم خبر نداشته و شکل دهی خیلی زیباتری از پاپ داد.
موسیقی های قبل الویس به غیر Jazz که مرکز هایی مثل نیویورک و لس آنجلس بیشتر مورد توجه بود، محلی بودن یعنی ایالتی یا منطقه ای یعنی شمالی جنوبی بودن، مثل Folk که بیشتر در شمال مورد استفاده بود و Country که بیشتر در جنوب مورد استفاده بود، یکجورایی بیشتر موسیقی سنتی شون بود و Rock&Roll هم یکجورایی از جنوب شروع شد، اگه تنسی رو جزو ایالت های جنوبی حساب کنین و اگه Carl Perkins و Elvis Presley رو پایه گذارهای Rock&roll بدونین که البته چون الویس بیشترین تاثیر رو در پایه گذاری گذاشته خب امتیازش به شهر ممفیس میرسه
شاید خیلی ها بگن، Rock&Roll چیه بابا چرت و پرته، لیدی گاگا ته شه، اصلا تا حالا موسیقی راک گوش دادی تا بفهمی موسیقی یعنی چی؟، حاجی دیگه رو متال رو دست نداره، آقا مایکل جکسون فقط، فردی مرکوری خداس، پینک فلوید رو عشقه و همینطور ادامه داره(هر کدوم از اون جمله ها رو یک گروه میگن مثلا ) اما خب همه اینها با راک اند رول شروع شده، همه اینها با الویس پریسلی شروع شده...
رولینگ استونز برای معرفی Led Zepplin میگه که اگه نبود، ما موسیقی هارد راک و هوی متال نداشتیم و اگه هم داشتیم جالب نمیشد، خب اینکه بگیم نداشتیم که خودش چرت و پرته مگه Black Sabbath و Deep Purple اونجا مو بودن، اما خب راست میگه جالب نمیشد. همین حرف رو میشه در مورد الویس به شکل دیگه ای زد، اگه الویس نبود ما موسیقی جالبی نمیداشتیم خیلی از اسطوره ها مثل بیتلز نمیبودن، شاید اصلا موسیقی راک نبود یا اگه هم بود این شکلی نمیبود، پاپ که همین الان انباری شده(اگه موسیقی رو یک آپارتمان در نظر بگیرین و هر واحد یک سبک، پاپ انباریه نه بخاطر اینکه چرته، نه خیلی آهنگهای پاپ فوق العاده ای داریم، خیلی از آهنگهای بیتلز پاپ هست و حتی توی همین نسل خیلی ها خوبن، بخاطر این انباریه که سبک و شکل خاصی نداره مثل بقیه سبک ها مثل جاز، بلوز، راک اند رول، راک، متال، شما این سبک ها رو میتونین به صد تا زیر سبک و استایل دیگه تقسیم کنین اما پاپ این شکلی نیست، خب میشه انباری دیگه ) حالا اگه الویس نبود که اصلا نبود.
الویس موسیقی منسجم تری داشت از قبلیها و میدونست هر آهنگ رو چه شکلی بخونه که به آهنگ بیاد...
من با الویس مثل خیلی های دیگه با آهنگ Heartbreak Hotel آشنا شدم و خب مثل خیلی های دیگه هم جذبش شدم اما خب الویس هنوز برام جالب نبود، خیلی ها میگفتن الویس خیلی خوبه، خداس، اصلا ته شه، اما من درک نمیکردم تا اینکه اجرای آهنگ My Way رو شنیدم که اصل آهنگش از Frank Sinatra هستش اما الویس به شکل خیلی خوبی میخونش، فکر کنم روزی شونصد بار به این آهنگ گوش میدادم...
Elvis Presley - HeartBreak Hotel
Elvis Presley - My Way
با اینحال هنوزم الویس یکجوری بود برام تا اینکه آهنگ Moody Blue رو گوش دادم، اونطوری که Lyrics رو شروع میکنه و اونطوری که اون رو معرفی میکنه و خود آهنگ اصلا خیلی خفنه، خداییش. دیگه بعدش هر آهنگی از الویس گوش میدادم، به شدت جذبش میشدم.
Carl Perkins هم خیلی خوبه اما الویس چیز دیگه ایه...
Carl Perkins - Blue Suede Shoes
الویس کاورش کرده
Elvis Presley - Blue Suede Shoes
این آهنگ دوبار توی لیست 500 آهنگ برتر رولینگ استونز هست، یکی از کارل پرکینز یکی از الویس، خیلی حرفه که یک آهنگ کاور رو رولینگ استونز توی این لیست قرار میده(البته I Love Rock&Roll از Joan Jett هم کاوره) به نظرم اونقدر تاثیر این آهنگ توسط الویس زیاد شده بوده که خیلی ها نمیدونستن ماله کارل پرکینز هست، مثلا اندی کافمن که یک کمدین هست، این آهنگ رو جزو آهنگهای الویس اجرا میکرده که میخواسته ادای الویس رو دربیاره...
الویس خدای آهنگهای Love هستش، Lyrics فوق العاده، خود آهنگ فوق العاده، خوندن الویس فوق العاده، مثل آهنگهای Paul MacCartney آبکی نیست، که همش تکراریه، با اینکه پاول مکارتنی توی بیتلز ترکوند و خیلی از آهنگهای خوب بیتلز رو نوشته(با اینکه جان لنون چیز دیگه ای میگه چون مثلا آهنگ yesterday که پاول مکارتنی خونده، همه میگن که خود پاول مکارتنی نوشته با اینکه روی خود آهنگ نوشته که Lennon-MacCartney اما میگن پاول مکارتنی بیشترش رو نوشته با اینکه طبق نقل قول از جان لنون که میگه وقتی داشته یک کاری میکرده این آهنگ رو ساخته به هر حال) بعد از بیتلز پاول مکارتنی دیگه تکراری شده خداییش یک سبک موزیک یک سبک لیریکس... اما الویس با اینکه تعداد آهنگهای love ش خیلی زیاده اما هر کدومش ویژگی های خودش رو داره و جذابیت های خودش رو داره...
Elvis Presley - Moody Blue
Elvis Presley - Love Me
Elvis Presley - I Want You, I Need You, I Love You
Elvis Presley - Unchained Melody
Elvis Presley - Love Me Tender
Elvis Presley - Always On My Mind
تازه اینها فقط چند تا نمونه س و همینطور آهنگهای خیلی خوب دیگه ای که داره که هر کدوم چیزهای فوق العاده ای دارن که میتونین ببینین کامل و بهتون نشون هم میده...
Elvis Presley - Jailhouse Rock
اینم یک نمونه س، اما Hound Dog, Don't Be Cruel, All Shook Up و ...
الویس خیلی جالبه، هم از خواننده های قبل خودش تاثیر گرفته هم از هم دوره ای هاش، هم از اونهایی که خودش باعث تاثیر و الهام اونها شده هم تاثیر گرفته...
شروع کردن یک چیزی توی هنر خیلی سخته دقیقا برعکس علم اما الویس شروع کرد و خیلی از راه رو هم خودش رفت.
This message has attachments images.
Elvis Presley[/size]
الویس پریسلی، کسی که همه چیز با اون شروع میشه، میگن اولین آدم روی زمین بوده که از یک سیاره دیگه اومده، صدایی به یک... نه نمیتونم اینطوری ادامه بدم
فراموشش کنین موسیقی مدرن با الویس شروع میشه، تقریبا... قبل الویس خیلی ها بودن، خیلی هاشون هم معروف بودن برای مثال Frank Sinatra که خیلی هم مشهور بوده اما بیشتر Jazz بودن، من خودم عاشق این سبکم اما باعث الهام خیلی ها نمیشد و هیچکدومشون یک نوع سبکی توی صداشون و موسیقی شون نداشتن که مارک خودشون باشه یعنی تا شنیدی بگی این فلانیه با اینحال خیلی خوب بودن... بخاطر فیلم های موزیکال دهه 30 و 40، موزیک های تند تر داشت شکل میگرفت اما بازم همون سبک موزیک بود تا اینکه دهه 50 اومد و افرادی مثل Carl Perkins و Little Richard و صد البته Elvis Presley اومدن و بیشتر از صد البته افرادی مثل Chuck Berry و Van Morrison و Ray Charles و خیلی های دیگه هم بودن...
اما کسی که بیشترین تاثیر رو در پایه گذاری Rock&Roll داشت، الویس پریسلی بود.
الویس اون مارک رو داشت، مارک خودش روی موسیقی، حتی اونهایی که کاور میکرد مثل Blue Suede Shoes که از Carl Perkins هست یا Tutti Frutti که ماله Little Richard بود.
الویس پایه های اولیه راک رو هم گذاشت و حتی فکر کنم خودش هم خبر نداشته
و شکل دهی خیلی زیباتری از پاپ داد.موسیقی های قبل الویس به غیر Jazz که مرکز هایی مثل نیویورک و لس آنجلس بیشتر مورد توجه بود، محلی بودن یعنی ایالتی یا منطقه ای یعنی شمالی جنوبی بودن، مثل Folk که بیشتر در شمال مورد استفاده بود و Country که بیشتر در جنوب مورد استفاده بود، یکجورایی بیشتر موسیقی سنتی شون بود و Rock&Roll هم یکجورایی از جنوب شروع شد، اگه تنسی رو جزو ایالت های جنوبی حساب کنین
و اگه Carl Perkins و Elvis Presley رو پایه گذارهای Rock&roll بدونین که البته چون الویس بیشترین تاثیر رو در پایه گذاری گذاشته خب امتیازش به شهر ممفیس میرسه شاید خیلی ها بگن، Rock&Roll چیه بابا چرت و پرته، لیدی گاگا ته شه، اصلا تا حالا موسیقی راک گوش دادی تا بفهمی موسیقی یعنی چی؟، حاجی دیگه رو متال رو دست نداره، آقا مایکل جکسون فقط، فردی مرکوری خداس، پینک فلوید رو عشقه و همینطور ادامه داره(هر کدوم از اون جمله ها رو یک گروه میگن مثلا
) اما خب همه اینها با راک اند رول شروع شده، همه اینها با الویس پریسلی شروع شده...رولینگ استونز برای معرفی Led Zepplin میگه که اگه نبود، ما موسیقی هارد راک و هوی متال نداشتیم و اگه هم داشتیم جالب نمیشد، خب اینکه بگیم نداشتیم که خودش چرت و پرته مگه Black Sabbath و Deep Purple اونجا مو بودن، اما خب راست میگه جالب نمیشد. همین حرف رو میشه در مورد الویس به شکل دیگه ای زد، اگه الویس نبود ما موسیقی جالبی نمیداشتیم خیلی از اسطوره ها مثل بیتلز نمیبودن، شاید اصلا موسیقی راک نبود یا اگه هم بود این شکلی نمیبود، پاپ که همین الان انباری شده(اگه موسیقی رو یک آپارتمان در نظر بگیرین و هر واحد یک سبک، پاپ انباریه
نه بخاطر اینکه چرته، نه خیلی آهنگهای پاپ فوق العاده ای داریم، خیلی از آهنگهای بیتلز پاپ هست و حتی توی همین نسل خیلی ها خوبن، بخاطر این انباریه که سبک و شکل خاصی نداره مثل بقیه سبک ها مثل جاز، بلوز، راک اند رول، راک، متال، شما این سبک ها رو میتونین به صد تا زیر سبک و استایل دیگه تقسیم کنین اما پاپ این شکلی نیست، خب میشه انباری دیگه ) حالا اگه الویس نبود که اصلا نبود.الویس موسیقی منسجم تری داشت از قبلیها و میدونست هر آهنگ رو چه شکلی بخونه که به آهنگ بیاد...
من با الویس مثل خیلی های دیگه با آهنگ Heartbreak Hotel آشنا شدم و خب مثل خیلی های دیگه هم جذبش شدم اما خب الویس هنوز برام جالب نبود، خیلی ها میگفتن الویس خیلی خوبه، خداس، اصلا ته شه، اما من درک نمیکردم تا اینکه اجرای آهنگ My Way رو شنیدم که اصل آهنگش از Frank Sinatra هستش اما الویس به شکل خیلی خوبی میخونش، فکر کنم روزی شونصد بار به این آهنگ گوش میدادم...
Elvis Presley - HeartBreak Hotel
Elvis Presley - My Way
با اینحال هنوزم الویس یکجوری بود برام تا اینکه آهنگ Moody Blue رو گوش دادم، اونطوری که Lyrics رو شروع میکنه و اونطوری که اون رو معرفی میکنه و خود آهنگ اصلا خیلی خفنه، خداییش. دیگه بعدش هر آهنگی از الویس گوش میدادم، به شدت جذبش میشدم.
Carl Perkins هم خیلی خوبه اما الویس چیز دیگه ایه...
Carl Perkins - Blue Suede Shoes
الویس کاورش کرده
Elvis Presley - Blue Suede Shoes
این آهنگ دوبار توی لیست 500 آهنگ برتر رولینگ استونز هست، یکی از کارل پرکینز یکی از الویس، خیلی حرفه که یک آهنگ کاور رو رولینگ استونز توی این لیست قرار میده(البته I Love Rock&Roll از Joan Jett هم کاوره) به نظرم اونقدر تاثیر این آهنگ توسط الویس زیاد شده بوده که خیلی ها نمیدونستن ماله کارل پرکینز هست، مثلا اندی کافمن که یک کمدین هست، این آهنگ رو جزو آهنگهای الویس اجرا میکرده که میخواسته ادای الویس رو دربیاره...
الویس خدای آهنگهای Love هستش، Lyrics فوق العاده، خود آهنگ فوق العاده، خوندن الویس فوق العاده، مثل آهنگهای Paul MacCartney آبکی نیست، که همش تکراریه، با اینکه پاول مکارتنی توی بیتلز ترکوند و خیلی از آهنگهای خوب بیتلز رو نوشته(با اینکه جان لنون چیز دیگه ای میگه چون مثلا آهنگ yesterday که پاول مکارتنی خونده، همه میگن که خود پاول مکارتنی نوشته با اینکه روی خود آهنگ نوشته که Lennon-MacCartney اما میگن پاول مکارتنی بیشترش رو نوشته با اینکه طبق نقل قول از جان لنون که میگه وقتی داشته یک کاری میکرده این آهنگ رو ساخته
به هر حال) بعد از بیتلز پاول مکارتنی دیگه تکراری شده خداییش یک سبک موزیک یک سبک لیریکس... اما الویس با اینکه تعداد آهنگهای love ش خیلی زیاده اما هر کدومش ویژگی های خودش رو داره و جذابیت های خودش رو داره...Elvis Presley - Moody Blue
Elvis Presley - Love Me
Elvis Presley - I Want You, I Need You, I Love You
Elvis Presley - Unchained Melody
Elvis Presley - Love Me Tender
Elvis Presley - Always On My Mind
تازه اینها فقط چند تا نمونه س و همینطور آهنگهای خیلی خوب دیگه ای که داره که هر کدوم چیزهای فوق العاده ای دارن که میتونین ببینین کامل و بهتون نشون هم میده...
Elvis Presley - Jailhouse Rock
اینم یک نمونه س، اما Hound Dog, Don't Be Cruel, All Shook Up و ...
الویس خیلی جالبه، هم از خواننده های قبل خودش تاثیر گرفته هم از هم دوره ای هاش، هم از اونهایی که خودش باعث تاثیر و الهام اونها شده هم تاثیر گرفته...
شروع کردن یک چیزی توی هنر خیلی سخته دقیقا برعکس علم اما الویس شروع کرد و خیلی از راه رو هم خودش رفت.
This message has attachments images.
Please log in or register to see it.
لطفاً ورود یا ايجاد حساب كاربری برای پیوستن به بحث.
18 فوریه 2014 11:09 - 19 فوریه 2014 13:48 #33535
توسط FeanoR
دهه 50...
خیلی سخته شروع کردن این دهه... آقا اگه کم لطفی شد از طرف نسبت به این دهه واقعا ببخشید چون من خودم هنوز نتونستم درکش کنم. برای همین بیشتر سعی میکنم آهنگهاشون رو بذارم تا توضیح بدم تا خودتون بهتر درکشون کنین.
دهه 50 رو من خودم یک دهه برای یک تفاوت میبینم، یک شروع برای یک تفاوت... فیلمها از حالت های نمایشی شون در میان و فیلمهای موزیکال از رو بورس میان پایین و کارگردانهای جوونی وارد میشن که بیشتر به هنری بودن یک فیلم میپردازن تا تجاری بودنش... بازیگرا از اون لهجه مسخره دهه 30 و 40 میوفتن پایین و میذارنش کنار...
همینطور در موسیقی... شروع خیلی از سبکها در این دهه هست حتی اونهایی که در دهه های بعدی شکل میگیرن از این دهه الهام میگیرن... مردم از موزیک های تکراری یواش یواش خسته میشن و خواننده ها هم به دنبال موزیک های جدید تر میگردن و خب ترکیب خیلی از سبکهای قبلی، بیشتر سبکها رو تشکیل میدن... Soul, Pop, Rock&Roll و خیلی از سبکهای دیگه مثل R&B در این دهه اوج پیدا میکنن...
من خیلی Sam Cooke رو دوست دارم برای همین از Sam Cooke شروع میکنم...
خیلی ها میگن پایه گذار سبک Soul هست اما خب مگه شهر هرته، به هرحال یک سبک اینطوری پایه گذاری نمیشه که طرف بگه میخوام یک سبک درست کنم بعد فرداش درست کنه... به هر حال چند نفر تاثیر دارن شاید هم بیشتر...
Jackie Wilson هم خیلی تاثیر داشته، همینطور Little Richard(این بشر رو شما توی هر سبکی تاثیرش رو میبینین ) و همینطور Fats Domino اما خب Sam Cooke استایلی از سول رو پایه گذاری میکنه که بیشتر خواننده های بعد از اون همون رویه رو ادامه دادن مثل Steve Wonder و Aretha Franklin و Al Green و از همه مهمتر Marvin Gaye بزرگ...
بهش لقب King Of Soul رو دادن و صد البته فوق العاده س اما خب به نظر خودم فقط یک نفر ازش بالاتره اونم Otis Redding که وقتی آهنگهاش رو گوش بدین خودتون حق میدین
Sam Cooke - A Change Is Gonna Come
Sam Cooke - Cupid
Sam Cooke - WonderFul World
Sam Cooke - You Send Me
تمام اینها خیلی مهمن اما تو این دهه یکی مهمترینه و اونم Ray Charles هست که تاثیرات اولیه رو روی موسیقی سول گذاشت و البته بعدا خودش این سبک رو دنبال کرد
به هر حال Sam Cooke صدای خیلی خوبی داره و میدونین به آهنگش بها میده، شما کاملا میتونین حس Sam Cooke رو درک کنین، یعنی باید گوش بدین تا بفهمین من چی میگم... یک اصالت خاصی هم موسیقی ش داره که کمتر خواننده ای در اون دهه داشته... با اینکه موسیقی ش یکجورایی نزدیک به دهه 40 هست اما باز هم تاثیر زیادی رو در دهه 50 گذاشته مخصوصا توی Soul و خب جوون مرگ هم شدش.
Chuck Berry که با اون گیتارش تاثیر خیلی زیادی رو در شکل گیری راک داشته که تاثیرش رو کامل میتونین توی اواخر دهه 60 و دهه 70 حس کنین و به موسیقی Rock&Roll یک حس و حال خاصی داد و استایل خودش رو داشت...
Chuck Berry روی موسیقی و همینطور گیتاریست های گروه های معروفی مثل The Rolling Stones و YardBirds و خیلی های دیگه داشت...
خودش جزو ده گیتاریست اول توی لیست رولینگ استونز هست و واقعا هم نابغه ای بوده و یکجورایی انگاری ریتم ها همینطوری میومده، درسته توی دهه 70 خیلی ها از اون بهتر اومدن و حتی رفته بودن، این حرفیه که خیلی ها میزنن اما من قبول ندارم، Chuck Berry توی استایل خودش دیگه هیچکس مثلش نیست.
Chuck Berry - Johnny B. Goode
Chuck Berry - Maybellene
Chuck Berry - Roll Over Beethoven
آقا این بیتلز گفته بیشترین تاثیرشون رو از الویس گرفته اما بیشتر آهنگهاشون شباهت بیشتری به سبک Bo Diddley و Buddy Holly داره... Bo Diddley یک نوع استایل خاصی توی Blues داره که بند های راکی مثل The Rolling Stones ازش تاثیر گرفتن و خب به هر حال تاثیر زیادی هم توی اولین آلبوم The Who هم داشته و خیلی ها میگن بیتلز و جیمی هندریکس و همین Buddy Holly هم داشته... من یکسری آهنگهاش رو دارم اما کیفیتش پایینه یکم، حالا میذارم اینها رو اما دنبال کیفیت بیشترش هم میگردم اگه پیدا کردم میذارم...
Bo Diddley - I'm A Man
Bo Diddley - Bo Diddley
22 سالش بوده وقتی مرده، تاثیرش توی Rock&Roll کمتر از الویس پریسلی نیست و خیلی خیلی بیشتر از تاثیر Carl Perkins و Bo Diddley هست و هم اندازه تاثیر Chuck Berry شاید هم بیشتر داشته... اینم در نظر بگیرین که الویس تا 1977 بوده، با اینکه اونم جوون مرگ شد و Carl Perkins و Bo Diddley شصت هفتاد سالی زندگی کردن و Chuck Berry هنوزم زنده س...
نوع خوندنش خیلی خاصه که اصلا فکر نکنم کسی بتونه مثلش بخونه... وقتی میخونه انگار توی یک دنیای دیگه ایه و اوهههههههههههههههههههههههه اصلا نمیشه در موردش چیزی گفت، آخه خیلی بزرگه به نظر من... من که به شدت دوسش دارم و به شدت به موسیقی ش وابسته شدم...
5 تا از آهنگهاش توی لیست 500 آهنگ برتر رولینگ استون هست و 13 همین آرتیست هم انتخابش کرده و فقط 22 سالش بوده وقتی مرده...
Buddy Holly And The Crickets - That'll Be The Day
Buddy Holly - Rave On
Buddy Holly And The Crickets - Not Fade Away
Buddy Holly - Peggy Sue
Buddy Holly And The Crickets - Everyday
دهه 50 با مرگ Buddy Holly تموم میشه...
در این دهه افراد خیلی بزرگه دیگه ای مثل Little Richard و Jackie Wilson هم بودن... Little Richard خاص بودن های خودش رو داره و خب شخصیت بیش از حد کمدیش هم باعث لذت بردن بقیه در کنارش میشه، این شخصیت رو به وضوح میشه توی گرمی 1988 دید یکی از پایه گذارهای Rock&Roll محسوب میشه و Funk رو خیلی خیلی تحت تاثیر قرار میده، همینطور R&B و بیشتر از همه Soul رو... میدونم خنده داره اما واقعا تاثیر داشته توی این سبکها
Little Richard - Tutti Frutti
Little Richard - Long Tall Sally
Little Richard - Good Golly Miss Molly
اما همه این تغییرات با چی شروع شد؟ خب بعد از جنگ جهانی دوم و شروع جنگ سرد، بالاخره تاثیر زیادی توی تفاوت ها داشته، سلیقه مردم متفاوت میشه و دنبال چیزهای جدیدتری میرن و همونطور که گفتم هنرمندهایی که میان، بیشتر به هنر اهمیت میدن تا تجارت حالا چه خواننده چه کارگردان چه بازیگر... البته چون بحث ما این سبک هنر هست خب از این گروه هم اسم برده میشه...
توی موسیقی خیلی ها میگن این تغییرات با Ray Charles شروع شده، حالا من که نبودم که بدونم اما موسیقی خیلی زیبایی داره و حس و حال متفاوتی داره و دیگه کم آوردم، اونقدر نوشتم الان کلمه کم آوردم اما واقعا عالیه اما به نظر من به خوبی Elvis و Buddy Holly نیست... معروف ترین فرد در دهه 50، البته از نیمه دوم دهه 50 خب الویس هست اما خیلی ها از Buddy Holly تاثیر گرفتن، مثل بیتلز(بیتلز از همه تاثیر گرفته )
Ray Charles - What'd I Say Parts I & II
Ray Charles - Hit The Road Jack
Ray Charles - Georgia On My Mind
Ray Charles - I Can't Stop Loving You
Ray Charles - I Got A Woman
Ray Charles میشه دقیقا بین سبک خواننده های قبلی و سبک های جدید دیدش... مثل یک پل که اولش اونطرفه، آخرش اینطرفه و بقیه از روی این پل رد میشن...
در این بین خواننده های دیگه ای هم بودن که با تک آهنگهایی ترکوندن مثل :
The Drifters - Up On The Roof
The Drifters - Under The Boardwalk
Fats Domino - Blueberry Hill
Fats Domino - Ain't That A Shame
Gene Vincent - Be Bop A Lula
البته The Drifters جزو بند های خیلی مشهور اون زمان بوده و همینطور Fats Domino هم جزو هنرمندهای بزرگی بوده و Gene Vincent هم آخر دهه 50 ترکوند...
این دهه همونطور که گفتم با مرگ Buddy Holly و دوتا هنرمند Rock&Roll دیگه تموم میشه بخاطر سقوط هواپیماشون...
درسته که دهه 50 دهه تفاوته اما همونطور هم که اول گفتم این دهه شروع یک تفاوته، تفاوت اصلی دهه 60 هست که با موسیقی کاملا اصیل و اصالت انگلیسی ها اتفاق میوفته و موسیقی جهان رو دگرگون میکنن...
این پست رو تو دوبار نوشتم برای همین طناب نوشته ها رو گم کردم برای همین یکجوری هم کم شد هم نمیدونم از کجا به کجا رفتم
This message has attachments images.
The Fifties
[/size]دهه 50...
خیلی سخته شروع کردن این دهه... آقا اگه کم لطفی شد از طرف نسبت به این دهه واقعا ببخشید چون من خودم هنوز نتونستم درکش کنم. برای همین بیشتر سعی میکنم آهنگهاشون رو بذارم تا توضیح بدم تا خودتون بهتر درکشون کنین.
دهه 50 رو من خودم یک دهه برای یک تفاوت میبینم، یک شروع برای یک تفاوت... فیلمها از حالت های نمایشی شون در میان و فیلمهای موزیکال از رو بورس میان پایین و کارگردانهای جوونی وارد میشن که بیشتر به هنری بودن یک فیلم میپردازن تا تجاری بودنش... بازیگرا از اون لهجه مسخره دهه 30 و 40 میوفتن پایین و میذارنش کنار...
همینطور در موسیقی... شروع خیلی از سبکها در این دهه هست حتی اونهایی که در دهه های بعدی شکل میگیرن از این دهه الهام میگیرن... مردم از موزیک های تکراری یواش یواش خسته میشن و خواننده ها هم به دنبال موزیک های جدید تر میگردن و خب ترکیب خیلی از سبکهای قبلی، بیشتر سبکها رو تشکیل میدن... Soul, Pop, Rock&Roll و خیلی از سبکهای دیگه مثل R&B در این دهه اوج پیدا میکنن...
من خیلی Sam Cooke رو دوست دارم برای همین از Sam Cooke شروع میکنم...
خیلی ها میگن پایه گذار سبک Soul هست اما خب مگه شهر هرته، به هرحال یک سبک اینطوری پایه گذاری نمیشه که طرف بگه میخوام یک سبک درست کنم بعد فرداش درست کنه... به هر حال چند نفر تاثیر دارن شاید هم بیشتر...
Jackie Wilson هم خیلی تاثیر داشته، همینطور Little Richard(این بشر رو شما توی هر سبکی تاثیرش رو میبینین
) و همینطور Fats Domino اما خب Sam Cooke استایلی از سول رو پایه گذاری میکنه که بیشتر خواننده های بعد از اون همون رویه رو ادامه دادن مثل Steve Wonder و Aretha Franklin و Al Green و از همه مهمتر Marvin Gaye بزرگ...بهش لقب King Of Soul رو دادن و صد البته فوق العاده س اما خب به نظر خودم فقط یک نفر ازش بالاتره اونم Otis Redding که وقتی آهنگهاش رو گوش بدین خودتون حق میدین
Sam Cooke - A Change Is Gonna Come
Sam Cooke - Cupid
Sam Cooke - WonderFul World
Sam Cooke - You Send Me
تمام اینها خیلی مهمن اما تو این دهه یکی مهمترینه و اونم Ray Charles هست که تاثیرات اولیه رو روی موسیقی سول گذاشت و البته بعدا خودش این سبک رو دنبال کرد
به هر حال Sam Cooke صدای خیلی خوبی داره و میدونین به آهنگش بها میده، شما کاملا میتونین حس Sam Cooke رو درک کنین، یعنی باید گوش بدین تا بفهمین من چی میگم... یک اصالت خاصی هم موسیقی ش داره که کمتر خواننده ای در اون دهه داشته... با اینکه موسیقی ش یکجورایی نزدیک به دهه 40 هست اما باز هم تاثیر زیادی رو در دهه 50 گذاشته مخصوصا توی Soul و خب جوون مرگ هم شدش.
Chuck Berry که با اون گیتارش تاثیر خیلی زیادی رو در شکل گیری راک داشته که تاثیرش رو کامل میتونین توی اواخر دهه 60 و دهه 70 حس کنین و به موسیقی Rock&Roll یک حس و حال خاصی داد و استایل خودش رو داشت...
Chuck Berry روی موسیقی و همینطور گیتاریست های گروه های معروفی مثل The Rolling Stones و YardBirds و خیلی های دیگه داشت...
خودش جزو ده گیتاریست اول توی لیست رولینگ استونز هست و واقعا هم نابغه ای بوده و یکجورایی انگاری ریتم ها همینطوری میومده، درسته توی دهه 70 خیلی ها از اون بهتر اومدن و حتی رفته بودن، این حرفیه که خیلی ها میزنن اما من قبول ندارم، Chuck Berry توی استایل خودش دیگه هیچکس مثلش نیست.
Chuck Berry - Johnny B. Goode
Chuck Berry - Maybellene
Chuck Berry - Roll Over Beethoven
آقا این بیتلز گفته بیشترین تاثیرشون رو از الویس گرفته اما بیشتر آهنگهاشون شباهت بیشتری به سبک Bo Diddley و Buddy Holly داره... Bo Diddley یک نوع استایل خاصی توی Blues داره که بند های راکی مثل The Rolling Stones ازش تاثیر گرفتن و خب به هر حال تاثیر زیادی هم توی اولین آلبوم The Who هم داشته و خیلی ها میگن بیتلز و جیمی هندریکس و همین Buddy Holly هم داشته... من یکسری آهنگهاش رو دارم اما کیفیتش پایینه یکم، حالا میذارم اینها رو اما دنبال کیفیت بیشترش هم میگردم اگه پیدا کردم میذارم...
Bo Diddley - I'm A Man
Bo Diddley - Bo Diddley
Buddy Holly[/size]
آقا من دلم آتیش میگیره اگه بخوام در مورد این بشر بگم... فقط میتونم بگم اگه بیشتر زنده میبود، 3 4 برابر الویس مشهور میشد...22 سالش بوده وقتی مرده، تاثیرش توی Rock&Roll کمتر از الویس پریسلی نیست و خیلی خیلی بیشتر از تاثیر Carl Perkins و Bo Diddley هست و هم اندازه تاثیر Chuck Berry شاید هم بیشتر داشته... اینم در نظر بگیرین که الویس تا 1977 بوده، با اینکه اونم جوون مرگ شد و Carl Perkins و Bo Diddley شصت هفتاد سالی زندگی کردن و Chuck Berry هنوزم زنده س...
نوع خوندنش خیلی خاصه که اصلا فکر نکنم کسی بتونه مثلش بخونه... وقتی میخونه انگار توی یک دنیای دیگه ایه و اوهههههههههههههههههههههههه اصلا نمیشه در موردش چیزی گفت، آخه خیلی بزرگه به نظر من... من که به شدت دوسش دارم و به شدت به موسیقی ش وابسته شدم...
5 تا از آهنگهاش توی لیست 500 آهنگ برتر رولینگ استون هست و 13 همین آرتیست هم انتخابش کرده و فقط 22 سالش بوده وقتی مرده...
Buddy Holly And The Crickets - That'll Be The Day
Buddy Holly - Rave On
Buddy Holly And The Crickets - Not Fade Away
Buddy Holly - Peggy Sue
Buddy Holly And The Crickets - Everyday
دهه 50 با مرگ Buddy Holly تموم میشه...
در این دهه افراد خیلی بزرگه دیگه ای مثل Little Richard و Jackie Wilson هم بودن... Little Richard خاص بودن های خودش رو داره و خب شخصیت بیش از حد کمدیش هم باعث لذت بردن بقیه در کنارش میشه، این شخصیت رو به وضوح میشه توی گرمی 1988 دید
یکی از پایه گذارهای Rock&Roll محسوب میشه و Funk رو خیلی خیلی تحت تاثیر قرار میده، همینطور R&B و بیشتر از همه Soul رو... میدونم خنده داره اما واقعا تاثیر داشته توی این سبکها Little Richard - Tutti Frutti
Little Richard - Long Tall Sally
Little Richard - Good Golly Miss Molly
اما همه این تغییرات با چی شروع شد؟ خب بعد از جنگ جهانی دوم و شروع جنگ سرد، بالاخره تاثیر زیادی توی تفاوت ها داشته، سلیقه مردم متفاوت میشه و دنبال چیزهای جدیدتری میرن و همونطور که گفتم هنرمندهایی که میان، بیشتر به هنر اهمیت میدن تا تجارت حالا چه خواننده چه کارگردان چه بازیگر... البته چون بحث ما این سبک هنر هست خب از این گروه هم اسم برده میشه...
توی موسیقی خیلی ها میگن این تغییرات با Ray Charles شروع شده، حالا من که نبودم که بدونم اما موسیقی خیلی زیبایی داره و حس و حال متفاوتی داره و دیگه کم آوردم، اونقدر نوشتم الان کلمه کم آوردم اما واقعا عالیه اما به نظر من به خوبی Elvis و Buddy Holly نیست... معروف ترین فرد در دهه 50، البته از نیمه دوم دهه 50 خب الویس هست اما خیلی ها از Buddy Holly تاثیر گرفتن، مثل بیتلز(بیتلز از همه تاثیر گرفته
)Ray Charles - What'd I Say Parts I & II
Ray Charles - Hit The Road Jack
Ray Charles - Georgia On My Mind
Ray Charles - I Can't Stop Loving You
Ray Charles - I Got A Woman
Ray Charles میشه دقیقا بین سبک خواننده های قبلی و سبک های جدید دیدش... مثل یک پل که اولش اونطرفه، آخرش اینطرفه و بقیه از روی این پل رد میشن...
در این بین خواننده های دیگه ای هم بودن که با تک آهنگهایی ترکوندن مثل :
The Drifters - Up On The Roof
The Drifters - Under The Boardwalk
Fats Domino - Blueberry Hill
Fats Domino - Ain't That A Shame
Gene Vincent - Be Bop A Lula
البته The Drifters جزو بند های خیلی مشهور اون زمان بوده و همینطور Fats Domino هم جزو هنرمندهای بزرگی بوده و Gene Vincent هم آخر دهه 50 ترکوند...
این دهه همونطور که گفتم با مرگ Buddy Holly و دوتا هنرمند Rock&Roll دیگه تموم میشه بخاطر سقوط هواپیماشون...
درسته که دهه 50 دهه تفاوته اما همونطور هم که اول گفتم این دهه شروع یک تفاوته، تفاوت اصلی دهه 60 هست که با موسیقی کاملا اصیل و اصالت انگلیسی ها اتفاق میوفته و موسیقی جهان رو دگرگون میکنن...
این پست رو تو دوبار نوشتم برای همین طناب نوشته ها رو گم کردم برای همین یکجوری هم کم شد هم نمیدونم از کجا به کجا رفتم
This message has attachments images.
Please log in or register to see it.
لطفاً ورود یا ايجاد حساب كاربری برای پیوستن به بحث.
19 فوریه 2014 21:19 - 07 مارس 2014 11:40 #33538
توسط FeanoR
باب دیلن... بعد از صد سال اومدیم این رو کامل کنیم
خیلی سخته البته اگه بخوام دهه 60 رو به صورت کلی هم بگم که اون اصلا غیرممکنه...
باب دیلن بلد نیست بخونه... اصلا خواننده خوبی نیست... موسیقی ساده ای داره... آهنگساز خوبیه و لیریکس های خفنی میگه اما اصلا نخونه سنگین تره... تا زمانی که بیتلز هست کسی هم هست که باب دیلن گوش بده؟... تاثیر خوبی داشته اما آهنگهاش قدیمی شده... آهنگهاش ماله اونایی هست که پیرن...
خیلی بیشتره اما این چیزیه که خیلی ها میگن در مورد باب دیلن... باب دیلن فکر کنم هم بهش توجه شده هم بهش توجه نشده... نسل الان که بیشترشون اصلا باب دیلن و بیتلز گوش نکردن(البته شاید یک آهنگ بیتلز گوش کرده باشن.) بیتلز رو خیلی بالاتر از باب دیلن میدونن، شاید بخاطر لیست بهترین آرتیست های تمام دوران های رولینگ استون هست یا شاید هم افسانه بیتلز بیشتر شهرت داره تا آهنگهای خسته کننده باب دیلن...
البته این بی توجهی نسل الانی که راک گوش میدن نسبت به خیلی از آمریکایی ها همینه، درسته راک تقریبا یک سبک انگلیسی هست و همه شون هم عالین اما این دلیل نمیشه کلا موسیقی راک آمریکا رو نادید گرفت اونم بخاطر یکسری بند راک که الان دارن فعالیت میکنن...(البته باب دیلن کاملا راک نیست و من خودم خیلی شدید طرفدار thirty second to mars هستم ها )
مثلا به بندهایی مثل Pink Floyd و Queen خیلی بیشتر اهمیت داده شده تا The Doors یا Lynyrd Skynyrd...
Led Zepplin شده خدای راک(که البته تا حدی هست ها ) درسته اما جالبیش اینجاست که به خیلی از بند های خود انگلیس که فوق العاده هم هست هم توجهی نشده مثل The Who, Yes, Animals, Jefferson Airplane, Cream, Moody Blues به هر حال چه انگلیسی چه آمریکایی به خیلی ها نامردی شده
باب دیلن هم تا حدی همینجوریه... تا حدی هم نیست...
موسیقی باب دیلن توی یک نسلی کاملا ارزش قائل میشن براش همون نسلی که دهه 70 توی سنین جوانی بودن اما توی خیلی از نسلهای دیگه توجهی بهش نشده حداقل در مقابل بیتلز...
به نظرم اگه بیتلز Eleanor Rigby رو نداشت کلا نه حرفی برای گفتن داشت نه باید حساب میشد، میدونم که خودم هم دارم نسبت به این بند نامردی میکنم و خیلی از آهنگهای دیگه شون رو مثل Hey Jude یا A Day in Life یا The Long And Winding Road نادید میگیرم اما این آهنگهایی که خیلی خوبن اما حرفی برای گفتن ندارن تا حدی...
درسته موسیقی راک تا حدی مدیون بیتلز هست اما این واقعا درسته؟ آهنگهای معروفشون بیشتر پاپ هست و تازه راک ساده هم اجرا میکردن اما بند های دهه 60 خود انگلیس رو ببینین یا آمریکا رو...
به هر حال اینجا بحث بیتلز نیست و بیتلز هم خیلی عالین و خداییش دمشون گرم اما در مقابل باب دیلن اگه Eleanor Rigby نبود، کلا مورچه بودن (حال میکنین یک بند رو چطوری خورد میکنم 
حالا توی دهه 60 بیتلز رو یک افسانه نشون میدم )
من نظر تخصصی ندارم و فقط دارم احساس خودم رو میگم... باب دیلن توی دهه 60 خیلی حرف برای گفتن داره... میتونین توی هر آهنگش ببینین... با اینکه باب دیلن هنوزم داره فعالیت میکنه اما بیتلز فقط 10 سال که البته اوج فعالیتشون 6 سال بود و بعد هم تمام اما باب دیلن در دهه 60 خیلی حرف داشته...
سبک های موسیقی آمریکا خیلی بستگی به منطقه شون داره یا در مورد سیاهها به نژادشون اما باب دیلن یک استثناء هستش شما میتونین یک موسیقیدان آمریکایی رو ببینین، همه نوع سبک کار کرده از Country که ماله جنوب هست تا Folk که ماله شمال هست تا Gospel و از اونجا بگیر بیا Blues و بعد میرسی به Rock و Pop... توی هر کدوم از سبک ها به صورت مقدمه ای و عمومی کار کرده حالا نه اختصاصی...
موسیقی باب دیلن بار زیادی روی دوش خود باب دیلن داره به غیر از اینکه آهنگهاش رو خودش مینوشته و میساخته و همه چیزش رو خودش تعیین میکرده اما در اجرا هم باز هم بار زیادی روی دوش خودش هست...
جوونی که قصدش این بود که متفاوت باشه، من خودم به نظرم کسایی که متفاوت هستن سعی نمیکنن که متفاوت باشن چون متفاوتن حالا یک مثال از خود راک مثل Jim Morrison اما باب دیلن میره که متفاوت باشه و متفاوت هم میشه... موسیقی که هنوزم فوق العاده س... موسیقی ش رو هم میتونین جاهای عمومی گوش کنین هم میتونین در مکان ها یا حالت های خصوصی گوش کنین...
اما نکته مهم در مورد باب دیلن این هست که باید، باید بدونی چی داره میخونه، چی داره میگه... باب دیلن رو به همین دلیل خیلی بالا میدونن، چون میدونه چی داره میخونه و چی داره مینوازه... منتقد ها باب دیلن رو خیلی اعتبار بهش دادن و بیشتر به همین دلیلی هست...
اونجاست که میفهمی باب دیلن چقدر خاصه...
آقا ما نفهمیدیم که چه کسی طولانی ترین آهنگ رو برای اولین بار خونده مثلا آهنگی بالای 8 یا 10 دقیقه... اما به هر حال این آهنگ Desolation Row حدود 11 دقیقه س که 1965 منتشر شده... اون اولای فعالیت بیتلز که بیشتر آهنگهاشون 2 دقیقه ای بوده به نظرم تا زمانی که The Doors توی یک سال دو تاآلبوم منتشر کرد در سال 1967 و توی هر کدومش یک آهنگ بالای 10 دقیقه داشت که فوق العاده موفق شدن کسی طرف آهنگهای طولانی نرفت مثلا خود همین بیتلز...
Bob Dylan - Desolation Row
به نظرم من این بهترین آهنگ باب دیلن هم هست...
باب دیلن بلد نیست بخونه... روی چه حسابی اینو میگن؟ خیلی ها واقعا نمیفهممش آره نمیتونه مثل فردی مرکوری بخونه اما خب آهنگی هم توی اون شرایط نداره... آهنگهای باب دیلن رو وقتی گوش بدین، فوق العاده میخونه... درسته صدای خیلی قوی نداره اما خب نباید بگین که بلد نیست بخونه
به نظرم باب دیلن رو میشه به عنوان یک غول توی موسیقی راک و خیلی از سبکهای دیگه حسابش کرد، مخصوصا جلوی انگیسی ها(حالا من خودم عاشق موسیقی انگلیسی ها هستم همینطور سریال هاشون)
اینکه باب دیلن از خیلی نظر ها مثل لیریکس بالاس و همه نوع لیریکس داره، خب خیلی از الگوهاش توی ادبیات بودن، اینها رو خودتون هم میتونین بخونین توی ویکی پدیا... دیگه هم پست خیلی طولانی نشه هم شما خسته نشین...
فرهنگ آمریکا میتونه باب دیلن رو بخش نسبتا بزرگی از خودش بدونه...
باب دیلن یکی از مهمترین ویژگی هاش عفت کلامش هست و اونطوری که موسیقی و لیریکس و داستان رو جلو میبره و در قید و بند موسیقی خیلی های دیگه نیست...
Bob Dylan - Tangled Up In Blue
Bob Dylan - Highway 61 Revisited
Bob Dylan - Positively 4Th Street
Bob Dylan - Visions Of Johanna
Bob Dylan - Just Like A Woman
Bob Dylan - Knockin On Heavens Door
Bob Dylan - Blowin' In The Wind
Bob Dylan - The Times They Are A-Changin'
Bob Dylan - Like A Rolling Stone
Bob Dylan - Mr. Tambourine Man
Bob Dylan - Subterranean Homesick Blues
This message has attachments images.
Bob Dylan
[/size]باب دیلن... بعد از صد سال اومدیم این رو کامل کنیم
خیلی سخته البته اگه بخوام دهه 60 رو به صورت کلی هم بگم که اون اصلا غیرممکنه...
باب دیلن بلد نیست بخونه... اصلا خواننده خوبی نیست... موسیقی ساده ای داره... آهنگساز خوبیه و لیریکس های خفنی میگه اما اصلا نخونه سنگین تره... تا زمانی که بیتلز هست کسی هم هست که باب دیلن گوش بده؟... تاثیر خوبی داشته اما آهنگهاش قدیمی شده... آهنگهاش ماله اونایی هست که پیرن...
خیلی بیشتره اما این چیزیه که خیلی ها میگن در مورد باب دیلن... باب دیلن فکر کنم هم بهش توجه شده هم بهش توجه نشده... نسل الان که بیشترشون اصلا باب دیلن و بیتلز گوش نکردن(البته شاید یک آهنگ بیتلز گوش کرده باشن.) بیتلز رو خیلی بالاتر از باب دیلن میدونن، شاید بخاطر لیست بهترین آرتیست های تمام دوران های رولینگ استون هست یا شاید هم افسانه بیتلز بیشتر شهرت داره تا آهنگهای خسته کننده باب دیلن...
البته این بی توجهی نسل الانی که راک گوش میدن نسبت به خیلی از آمریکایی ها همینه، درسته راک تقریبا یک سبک انگلیسی هست و همه شون هم عالین اما این دلیل نمیشه کلا موسیقی راک آمریکا رو نادید گرفت اونم بخاطر یکسری بند راک که الان دارن فعالیت میکنن...(البته باب دیلن کاملا راک نیست و من خودم خیلی شدید طرفدار thirty second to mars هستم ها
)مثلا به بندهایی مثل Pink Floyd و Queen خیلی بیشتر اهمیت داده شده تا The Doors یا Lynyrd Skynyrd...
Led Zepplin شده خدای راک(که البته تا حدی هست ها
) درسته اما جالبیش اینجاست که به خیلی از بند های خود انگلیس که فوق العاده هم هست هم توجهی نشده مثل The Who, Yes, Animals, Jefferson Airplane, Cream, Moody Blues به هر حال چه انگلیسی چه آمریکایی به خیلی ها نامردی شده باب دیلن هم تا حدی همینجوریه... تا حدی هم نیست...
موسیقی باب دیلن توی یک نسلی کاملا ارزش قائل میشن براش همون نسلی که دهه 70 توی سنین جوانی بودن اما توی خیلی از نسلهای دیگه توجهی بهش نشده حداقل در مقابل بیتلز...
به نظرم اگه بیتلز Eleanor Rigby رو نداشت کلا نه حرفی برای گفتن داشت نه باید حساب میشد، میدونم که خودم هم دارم نسبت به این بند نامردی میکنم و خیلی از آهنگهای دیگه شون رو مثل Hey Jude یا A Day in Life یا The Long And Winding Road نادید میگیرم اما این آهنگهایی که خیلی خوبن اما حرفی برای گفتن ندارن تا حدی...
درسته موسیقی راک تا حدی مدیون بیتلز هست اما این واقعا درسته؟ آهنگهای معروفشون بیشتر پاپ هست و تازه راک ساده هم اجرا میکردن اما بند های دهه 60 خود انگلیس رو ببینین یا آمریکا رو...
به هر حال اینجا بحث بیتلز نیست و بیتلز هم خیلی عالین و خداییش دمشون گرم اما در مقابل باب دیلن اگه Eleanor Rigby نبود، کلا مورچه بودن
(حال میکنین یک بند رو چطوری خورد میکنم حالا توی دهه 60 بیتلز رو یک افسانه نشون میدم )من نظر تخصصی ندارم و فقط دارم احساس خودم رو میگم... باب دیلن توی دهه 60 خیلی حرف برای گفتن داره... میتونین توی هر آهنگش ببینین... با اینکه باب دیلن هنوزم داره فعالیت میکنه اما بیتلز فقط 10 سال که البته اوج فعالیتشون 6 سال بود و بعد هم تمام اما باب دیلن در دهه 60 خیلی حرف داشته...
سبک های موسیقی آمریکا خیلی بستگی به منطقه شون داره یا در مورد سیاهها به نژادشون اما باب دیلن یک استثناء هستش شما میتونین یک موسیقیدان آمریکایی رو ببینین، همه نوع سبک کار کرده از Country که ماله جنوب هست تا Folk که ماله شمال هست تا Gospel و از اونجا بگیر بیا Blues و بعد میرسی به Rock و Pop... توی هر کدوم از سبک ها به صورت مقدمه ای و عمومی کار کرده حالا نه اختصاصی...
موسیقی باب دیلن بار زیادی روی دوش خود باب دیلن داره به غیر از اینکه آهنگهاش رو خودش مینوشته و میساخته و همه چیزش رو خودش تعیین میکرده اما در اجرا هم باز هم بار زیادی روی دوش خودش هست...
جوونی که قصدش این بود که متفاوت باشه، من خودم به نظرم کسایی که متفاوت هستن سعی نمیکنن که متفاوت باشن چون متفاوتن حالا یک مثال از خود راک مثل Jim Morrison اما باب دیلن میره که متفاوت باشه و متفاوت هم میشه... موسیقی که هنوزم فوق العاده س... موسیقی ش رو هم میتونین جاهای عمومی گوش کنین هم میتونین در مکان ها یا حالت های خصوصی گوش کنین...
اما نکته مهم در مورد باب دیلن این هست که باید، باید بدونی چی داره میخونه، چی داره میگه... باب دیلن رو به همین دلیل خیلی بالا میدونن، چون میدونه چی داره میخونه و چی داره مینوازه... منتقد ها باب دیلن رو خیلی اعتبار بهش دادن و بیشتر به همین دلیلی هست...
اونجاست که میفهمی باب دیلن چقدر خاصه...
آقا ما نفهمیدیم که چه کسی طولانی ترین آهنگ رو برای اولین بار خونده مثلا آهنگی بالای 8 یا 10 دقیقه... اما به هر حال این آهنگ Desolation Row حدود 11 دقیقه س که 1965 منتشر شده... اون اولای فعالیت بیتلز که بیشتر آهنگهاشون 2 دقیقه ای بوده به نظرم تا زمانی که The Doors توی یک سال دو تاآلبوم منتشر کرد در سال 1967 و توی هر کدومش یک آهنگ بالای 10 دقیقه داشت که فوق العاده موفق شدن کسی طرف آهنگهای طولانی نرفت مثلا خود همین بیتلز...
Bob Dylan - Desolation Row
به نظرم من این بهترین آهنگ باب دیلن هم هست...
باب دیلن بلد نیست بخونه... روی چه حسابی اینو میگن؟ خیلی ها واقعا نمیفهممش آره نمیتونه مثل فردی مرکوری بخونه اما خب آهنگی هم توی اون شرایط نداره... آهنگهای باب دیلن رو وقتی گوش بدین، فوق العاده میخونه... درسته صدای خیلی قوی نداره اما خب نباید بگین که بلد نیست بخونه
به نظرم باب دیلن رو میشه به عنوان یک غول توی موسیقی راک و خیلی از سبکهای دیگه حسابش کرد، مخصوصا جلوی انگیسی ها(حالا من خودم عاشق موسیقی انگلیسی ها هستم همینطور سریال هاشون)
اینکه باب دیلن از خیلی نظر ها مثل لیریکس بالاس و همه نوع لیریکس داره، خب خیلی از الگوهاش توی ادبیات بودن، اینها رو خودتون هم میتونین بخونین توی ویکی پدیا... دیگه هم پست خیلی طولانی نشه هم شما خسته نشین...
فرهنگ آمریکا میتونه باب دیلن رو بخش نسبتا بزرگی از خودش بدونه...
باب دیلن یکی از مهمترین ویژگی هاش عفت کلامش هست و اونطوری که موسیقی و لیریکس و داستان رو جلو میبره و در قید و بند موسیقی خیلی های دیگه نیست...
Bob Dylan - Tangled Up In Blue
Bob Dylan - Highway 61 Revisited
Bob Dylan - Positively 4Th Street
Bob Dylan - Visions Of Johanna
Bob Dylan - Just Like A Woman
Bob Dylan - Knockin On Heavens Door
Bob Dylan - Blowin' In The Wind
Bob Dylan - The Times They Are A-Changin'
Bob Dylan - Like A Rolling Stone
Bob Dylan - Mr. Tambourine Man
Bob Dylan - Subterranean Homesick Blues
This message has attachments images.
Please log in or register to see it.
لطفاً ورود یا ايجاد حساب كاربری برای پیوستن به بحث.
مدیران انجمن: شايان