مروری بر امپراطوری هخامنشیان

مهم‌ترین سنگ‌نوشته هخامنشی از دید تاریخی و نیز بلندترین آنها، سنگ‌نبشته بیستون بر دیواره کوه بیستون است. سنگ‌نوشته بیستون بسیاری از رویدادها و کارهای داریوش یکم را در نخستین سال‌های فرمانروایی‌اش که سخت‌ترین سال‌های پادشاهی وی نیز بود، به گونه‌ای دقیق بازگو می‌کند. این سنگ‌نوشته عناصر تاریخی کافی برای بازسازی تاریخ هخامنشیان را داراست.

به درستی که با باشندگی (وجود) فراوانی بن‌مایه‌های میان‌رودانی، مصری، یونانی و لاتین نمی‌توان با تکیه بر آنها تبارشناسی درستی از خاندان هخامنشی، از هخامنش تا داریوش را به دست آورد. برای همین نوشتار سنگ‌نوشته بیستون زمان مناسبی را در اختیار تاریخ‌نگار می‌گذارد که در آن شاه شاهان، نوشته بلند خود را با تایید دوبارهٔ خویشاوندی‌ش با خاندان شاهنشاهی پارسیان آغاز می‌کند و به آرامی پیشینیان خود را نام می‌برد: ویشتاسپ، آرشام، آریارمنه، چیش‌پش و هخامنش. این تبارشناسی به شوندهای (دلایل) گوناگون زمان‌های درازی نادرست دانسته شده بود. زیرا در این سیاهه (فهرست) نام دو نفر از شاهان هخامنشی که پیش از داریوش فرمانروایی می‌کردند، یعنی کوروش بزرگ و کمبوجیه یکم به چشم نمی‌خورد.

همین جریان موجب شده‌است که مفسران سنگ‌نوشته نسبت به نوشتارهای سنگ‌نوشته داریوش با شک و دو دلی نگاه کنند و او را غاصب پادشاهی هخامنشیان بدانند که با نوشتن این سنگ‌نوشته تلاش داشته‌است برای مشروعیت بخشیدن به پادشاهی خود از نگاه آیندگان، تبارنامه‌ی خود را دست‌کاری کند.

بر اساس نوشته‌های هرودوت، گل‌نوشتهٔ نبونید، پادشاه بابل، بیانیهٔ کورش بزرگ (استوانه کورش)، کتیبه بیستون داریوش یکم، و سنگ‌نوشته‌های اردشیر دوم و اردشیر سوم هخامنشی، ترتیب شاهان این دودمان تا داریوش یکم، چنین بوده‌است: (لازم به گفتن است درستی این جدول از هخامنش تا کوروش بزرگ جای تردید است).


سنگ نبشته بیستون

این رسمش نیست که بچه ها شما هم بیایین نظر بدین دیگه تنهایی که نمیشه

خودت تاپیک زدی خودتم باید پاش وایسی

من یه چندتا کتاب تاریخی دارم اونا رو میزارم خیلی باحالن

من این جا پست میدم شما به نقد بشینید نه اینکه خودم بدم خودم بخونم

من به خاطر علاقه ی شدیدم به اطلاعات مربوط به تخت جمشید و کتیبه هاش احاطه دارم.
این تاپیک باعث شد یادی از دفتر خاطراتم بکنم و اون رو به دنبال یادداشتی که تو یه عصر بهاری بعد ازاولین بازدید عمرم از تخت جمشید نوشته بودم , ورق بزنم.
دوباره یادش تو خاطره هام رنگ گرفت.
یاد این یادگار قشنگ آریایی ,
یاد بغضی که با دیدن پیکر نحیف و از آتش گذشته اش خر آدم رو میچسبه, بغضی که هم از سر افسوسه و هم از سر غرور!
یاد عظمتی که نه با خوندن این کلمه های من , بلکه فقط و فقط زمانی احساسش میکنی که روبروی دروازه ی ملل ایستاده باشی.......

از روزهای خوشبختی این شاهکار بزرگ پارس ها قرن هاست که گذشته واون میون شعله های آتش سوخته و قربانی حماقت نسل ها شده و ...
دلم میسوزه , دلم میسوزه واشکم میریزه...چرا که از اون هنر معماری , تمدن عظیم باستانی , تنها یه اسکلت مونده...تنها یه نشونه ...
ولی آخر این اندوه میرسم به یه لبخند... چرا که با همه ی اینا , اون هنوز هست!
دل کوچیکم رو همین بس که ما ایرانی ها هنوز میتونیم بگیم تو ایران ما , شیراز ما, یه جایی هست به اسم پارسه , یا پرسپولیس , یا هرچی که صداش میکنی...
که هنوز زیباست و ارزشمند...
که هنوز شکوهش دلت رو لرزون میکنه و زانوهاتو سست ...!
آره اون هست وآخ که چه خوبه این بودن............................................

یه چیز کلی بگم ،
کوروش و داریوش و خشایارشاه و بقیه سلسله هخامنشیان همه افراد خوب و کاردرستی تو اون دوره از بشریت بودند . فراموش نکنیم انسان ها 2500 سال متمدن تر و انسان تر شدند امروز !
اگر امروز یک نفر به گونه ای باشه که خشایارشاه بوده ، پسندیده نیست هیچ ، بلکه خیلی هم بده .
تو کتیبه ها ، پر از سخن کشتار و قتل و کشتاره !
همونقدر که بنایی مثه پارسه یا همون تخت جمشید شما بچه مسلمون ها ! در مقابل عظمت مثلا برج میلاد الان تو تهران خیلی ناچیزه ! خوب این هم یعنی پیشرفت بشر ! به همون اندازه حتی بیشتر تمدن پیشرفت کرده .

منظورم اینکه برگشتن به اون دوره و افراد و الگو قرار دادن همه کار های اونها یعنی عقب رفتن در 2500 سال ! و برابره با بی فرهنگی و عقب موندگی