سؤال 25 ژوئن روز درگذشت مایکل جکسون

آه تو میدانی ٬ میدانی که مرا سر

باز گفتن بسیاری حرف هاست.

میدانی ٬ تو میدانی که مرا سر باز گفتن کدامین سخن است از کدامین درد

دلم گرفته ٬ دلم عجیب گرفته است...


نمیدونم وقتی که میخوام با تو حرف بزنم اون اعتماد به نفسی که به وقت حرف زدن با دیگران دارم، چی به سرش میاد؟
کلمه های نفس گیرم کدوم گوری میرن؟
چرا واسه حرف زدن با تو باید کلمه ها رو تک به تک مچاله کنم و یه جور دیگه بنویسمشون؟
چرا واسه چند تا جمله ی بی قواره خطاب به تو نوشتن، کلافه راه میافتم تو اتاق؟ هی گیر میدم به موهام؟
چرا هی کتاب شعرای این و اون رو میجورم؟ چی میخوام پیدا کنم؟
اصلا چی دارم که بهت بگم؟
این چه حس چرتی ست که باعث میشه با تو نتونم کلمه بازی کنم؟ آتیش بازی کلمه و جمله راه بندازم؟
الان چرا نمی تونم هی پیچ بدم و هی تاب بدم به حرف دلم و یه جور قشنگی بهت بگم که بابا ناراحتم که مردی و نیستی. حالیته؟ دلم میخواد باشی ولی نیستی. حالا نمیشد نمیری؟
اه ه ه ه ه

شربتی از لب لعلش نچشیدیم و برفت روی مه پیکر او سیر ندیدیم و برفت
گویی از صحبت ما نیک به تنگ آمده بود بار بربست و به گردش نرسیدیم و برفت
بس که ما فاتحه و حرز یمانی خواندیم وز پی اش سوره اخلاص دمیدیم و برفت
عشوه دادند که بر ما گذری خواهی کرد دیدی آخر که چنین عشوه خریدیم و برفت
شد چمان در چمن حسن و لطافت لیکن در گلستان وصالش نچمیدیم و برفت
همچو حافظ همه شب ناله و زاری کردیم کای دریغا به وداعش نرسیدیم و برفت

چهارمین سالگرد درگذشت مایکل عزیزمون رو به همه ی شما دوستان تسلیت میگم.

باورم نمی شود
این تویی آرمیده ای
در دل خاک سیاه
باورم نمی شود
این سنگ مزار توست
باورم نمی شود
غم مانده به سینه ام
آخرین یادگار توست
بی گمان شاد خواهی زیست
شاید در پنهانی خویش
آرام و خموش ،می خندی
بی گمان شاد خواهی زیست

اصلا باورم نميشه كه 4سال گذشته..چند روز پيش كه يكي از دوستانم بهم تسليت گفت يك لحظه شك كردم كه 4 سال گذشته باورم نشد انگار همين ديروز بود و اصلا هرگز گذر اين زمان احساس نشد چون هميشه ياد و خاطره اش در كنار خودمون احساس مي كردم.

400 سال هم بگذره
مرگت رو بزرگترین دروغ دنبا میدونم .

می گذرند روزها و سالها، روزها همان، سالها همان...تنها نبود توست که روزها را تهی کرده از رنگها...سالهای پیش همگی می گفتیم باور نداریم این گذر زمان را! 5 سال که هیچ تا دنیا دنیاست نبودت را باور نمی کنم. زیرا تنها تو مرهم زخم هایم هستی زمانی که دلتنگت هستم و خدایی که در این نزدیکی است.

نبودت را باور ندارم
زیرا تو هستی که کنارم می ایستی تا ایستادن را بیاموزم
حقیقت را با تو می شناسم
لذت را با تو می چشم
اشتباهاتم را با تو درست می کنم
عشق را در تو می یابم
رویاهایم با تو به حقیقت می پیوندند

تو کسی هستی که کمک می کنی برخیزم و هرگز از پانیافتم
مرا از میان هزاران می بینی
قدرتم هستی زمانی که ضعیف می شوم
صدایم هستی زمانی که نمی توانم سخن بگویم
چشمانم هستی زمانی که نمی بینم
تو بهترین ها را درونم دیده ای
زمانی که ایمانم را از دست می دهم،آنرابه من باز می دهی
زیرا باور داری
بالهایی برای پرواز را
دستانم را لمس می کنی تا بتوانم آسمان را لمس کنم
می گویی هیچ ستاره ای دور از دسترس نیست
کنارم می ایستی تا من بلند قامت تر بایستم
من برای تک تک این موهبت ها ممنونم
برای هر روزی که با طلوع خورشید
عشق تو در دلم طلوع می کند
شاید من بسیاری چیزهارا ندانم اما می دانم تمام گفته هایم حقیقت دارند
برای تمامی آنها سپاسگزارم عزیزم
چون تو از میان تمام دروغها حقیقتی هستی که به من الهام می بخشی
دنیای من به خاطر تو جای بهتریست
و من هستم هر آنچه هستم زیرا تو مرا دوست داری!

امشب از سوز دل گفتم قلم را
بیا بنویس غم های دلم را
گفتا برو بیمار عاشق
ندارم طاقت این همه غم را

پنجمین سالگرد درگذشت مایکل عزیزمون رو به همه ی شما دوستان تسلیت میگم.

بدون شرح

واقعا نمیدونم چی بگم ! اصلا کلمه ای به ذهنم نمیرسه که بخوام بگم !

فقط امیدوارم این اندوه تبدیل به انگیزه بشه ، تبدیل به شهامت و قدرت بشه تا بتونیم هرچه قوی تر راه مایکل رو ادامه بدیم !

به امید روزی که همه ی ما یک مایکل جکسون باشیم