اسطوره هام...
اینقدر اسطوره دارم تعدادش از دستم در رفته!
MJ که شدیدا جای خود داره. آدم تو جامعه ایرانی که بزرگ میشه یاد میگیره دروغ و دروغگو رو از 100 کیلومتری بو بکشه
من که دیگه دادم برگه دکترامو تو این زمینه امضا کنن، فردا پس فردا دستم میرسه!
برا همین توی موسیقی هم حس میکنم وقتی خواننده یا نوازنده کارش براش یه "کار"ه، ازش با جون و دل لذت نمیبره. یا وقتی خواننده ها تربیت میشن که خوشگل و خوش صدا به نظر بیان و به هر نحوی شده آثارشونو به تو بفروشن. از اینجور موسیقی بدم میاد.
ولی مایکل جزو معدود موزیسیناییه که حرفش از قلب میاد، پس به قلبها هم میشینه.مهم نیست مدیا چی تحویل مردم بده یا وقتی MJ نیست مردم چی پشت سرش میگن: وقتی آهنگ MJ شروع به پلی شدن میکنه، همه ساکت میشن. چون آهنگاش رو تو تسلط دارن، باعث میشن فکر کنی، همدردی کنی، گریه کنی،بخندی، امیدوار شی، حس کنی که آره، کاری از دست تو هم برمیاد. کاری که خیلی مواقع نصیحت های پدر و مادرم نمیتونه در تو به وجود بیاره. وقتی حتی جلو کسایی که مثلا از MJ متنفرن بیلی جینو بزاری، سرشونو تکون میدن و با پا ریتم میگیرن. هیچکس نمیتونه از کنار صدای امجی رد شه و تفاوتی توی حالت صورت و ریتم بدنش پیش نیاد. این حقیقت، این نیروی عظیم، این قسمتی از وجود امجی که تو آهنگاش کاشت امجی رو به آرزوش رسوند - امجی نامیرا شد و من شدیدا به این قضیه افتخار میکنم
دیگه ه ه... درحال حاضرم یکی دیگه از افرادی که خیلی دوسش دارم تام هیدلستون هست، بیشتر معروفه به خاطر نقشش "لوکی" تو فیلم "د اونجرز"
خیلی آدم بامزه و عمیقیه، ظاهرا به علت پرکاری بیش از حد مغز نشسته تمام اشعار شکسپیرو حفظ کرده چون عین آیه های قرآن مصاحبه هاشو با اشعار شکسپیر شروع و با اشعار شکسپیر تموم میکنه! خیلی هم بازیگر احساسی ایه، صداشم 200% کشندس!